Sculpture by the sea II.

Vorig jaar november hebben wij voor het eerst van deze 'tentoonstelling' kunnen genieten en ook dit jaar waren er bijzondere kunstwerken langs de bekende kustroute van ''Bondi Beach' naar 'Tamarama' te zien. 'Sculpture by the Sea' is in 1997 gestart als een dagevenement en is inmiddels uitgegroeid tot een van Sydney's cultureel bekendste evenementen en heeft internationaal de nodige aantrekkingskracht vergaard. Er zijn gedurende 18 dagen in totaal 107 sculpturen te bewonderen en dit tijdelijke openluchtmuseum zal iets meer dan een half miljoen bezoekers aantrekken. Het is een bijzondere happening en dit alles met de ruisende golven en de hemels blauwe lucht op de achtergrond.

Wij waren natuurlijk niet de enige gegadigden, maar dat mocht de pret niet drukken.

Kijk en geniet!

'Melbourne' versus 'Sydney'!

Het blijft een eeuwige strijd tussen deze 2 rivalen, welke stad nu het beste te bieden heeft op het gebied van muziek, theater, restaurants, sport, architectuur, infrastructuur en woongenot; zeg maar de Australische equivalent van Amsterdam versus Rotterdam. Timo's 3e kwartaalafsluiting op school was een prima aanleiding om een paar dagen Melbourne te gaan verkennen.

Aangezien wij Timo de hele dag moesten zien te vermaken, besloten wij zijn scooter (die 'ijzer' sterke inklapbare twee-wieler) in de koffer mee te nemen, zodat deze trip niet al te vermoeiend voor hem zou uitpakken en Ewald ook nog iets van zijn rug zou overhouden. Bij het inchecken bleek maar weer eens hoe 'praktisch' wij Nederlanders zijn, want voor een 5 daags verblijf in een stad, is 1 koffer toch wel erg weinig; aldus de dame van Qantas. Maar ja, "je kind gaat boven alles", zullen we maar zeggen! Die scooter was een voltreffer; schijnbaar hadden ze er in Melbourne nog nooit van gehoord, want we zijn geen andere kinderen hiermee tegengekomen. Mensen keken ons vaak verbaasd/verwarrend aan of ze wilden zeggen:"Is dat even handig, hoe kom je hier aan?" Het enige waar we Timo regelmatig voor moesten waarschuwen, was het feit dat de voetgangerspaden niet alleen voor hem waren bedoeld. Uitkijken blijft toch nog een moeilijk omvattend begrip. Hij racete er letterlijk op los, vooral wanneer het bergafwaarts ging; bergopwaarts was een taak voor papa om hem te duwen.

Maar zo hebben we heel veel van Melbourne kunnen zien, met name de parken, o.a.: 'The Fitzroy Gardens', waar het voormalige ouderlijke huis van 'captain James Cook' is te bezichtigen. Het is in Engeland afgebroken en hier in zijn originele staat weer opgebouwd. Daarnaast zijn er nog de prachtige 'Royal Botanic Gardens', waar je heerlijk door kunt slenteren en tevens een kindertuin is aangelegd, waar met name in de weekenden en vakanties diverse activiteiten plaatsvinden, voor- en door kinderen. Deze tuinen hebben helaas geen uitzicht op het water, maar doen zeker niet onder voor de botanische tuinen in Sydney.

Een '360 graden' blik over de stad heb je vanaf de 'Eureka toren', die met 88 verdiepingen het hoogste gebouw is en waarvan een uitschuifbare glazen kubus met glazen bodem een extra dimensie geeft aan het begrip 'hoogte'! Ook zonder die beproeving was het voor ons al hoog genoeg. Timo vond het prachtig, vooral de snelheid waarmee de lift ging.

De meeste bezienswaardigheden liggen vrij centraal, desalniettemin is het gebruik van de 'city circle' tram (gratis en dat in deze tijd!) aan te raden. Deze loopt in een 'boog' om de binnenstad, zodat je bij aankomst een redelijk beeld krijgt, waar, wat te zien is. Daarnaast is er nog een groot netwerk van overige trams, treinen en bussen, waarmee je ook gemakkelijk de buitenwijken kunt bereiken. Zo zijn wij de 3e dag s'ochtends naar het 'Melbourne National Museum' geweest, waar ze een aparte hands-on kinderafdeling hebben. De allerkleinsten kunnen hier al skeletten van dinosaurussen opgraven, geluiden waarnemen van de meest bekende Australische dieren,

experimenteren met vormen en puzzels en nog veel meer. Zeker interessant voor ons was de afdeling van het menselijke lichaam en met name de werking van 'het brein' (.... en al die grijze hersencellen!) Prachtige 'foto's, video's en 3-D flims over hoe ingenieus ons lichaam wel niet is; maar helaas ging dat voor Timo iets te lang duren, waardoor we tegen lunchtijd de tram richting 'St. Kilda' hebben genomen; het enige dichtstbijzijnde kunstmatig aangelegde strand van Melbourne, ongeveer 4-5 km. buiten de stad. Het strand ligt aan een baai, waardoor er nauwelijks golfslag is en het ideaal is om in te zwemmen. Langs het strand loopt een boulevard waaraan diverse restaurants en bars liggen en waar het in de zomer ongetwijfeld 'poepie' druk zal zijn, aangezien heel 'Melbourne' hier zal komen 'uitpuffen'. (de uitzonderingen met een eigen zwembad in de tuin, daargelaten!) Aangezien Melbourne niet aan zee ligt, moet je hiervoor al heel wat kilometers afleggen. 'The Great Ocean Road with the twelve Apostels' staat zeker nog op ons verlanglijstje; de route voert je vanaf 'Geelong' (1,5 uur vanaf 'Melbourne') naar 'Torquay', het beginpunt van 'The Great Ocean Road' met zijn indrukwekkende rotskliffen. Maar dit paste helaas niet in onze 5 daagse trip. De wandeling langs de 'Yarra river', waar Timo onbeperkt kan steppen, is een goed alternatief en een stuk korter. Het gebied ten zuiden van deze rivier staat bekend als 'South Bank' en hier is het s' avonds gezellig druk en bevindt zich 1 gedeelte van het uitgaanscentrum. Maar echt laat wordt het natuurlijk niet; niet alleen Timo is na een hele dag 'stappen' uitgeblust, ook onze voetzolen zijn aan het einde van zo´n dag een maar millimeter geslonken. De laatste dag gaan we met Timo naar 'The Melbourne Zoo', anders wordt het voor hem iets teveel van het goede! We hebben in die paar dagen een goede indruk gekregen van deze stad, maar zoals altijd nog te kort om iets meer te kunnen zien van de oude, historische- en moderne gebouwen, de galereien, de prachtige winkelcentra en de typische buitenwijken.

Melbourne staat bekend om zijn uitstekende restaurants, koffiecultuur, uitbundige (theater) nachtleven, The 'Melbourne Cup' horseraces (dit is een officiele vrije dag in de staat Victoria), the ' Melbourne Open' (tennis) en the 'Melbourne Grand Prix'. Maar ondanks dit alles valt de ligging niet te evenaren met die prachtige 70 natuurlijke baaien waaraan Sydney rijk is en waar je vanaf zoveel hoeken zicht hebt op zee! Dit zou een ideale combinatie zijn.

Wij blijven voorlopig verknocht aan Sydney en zetten Melbourne gewoon nog een keer op onze lijst!

Klik op de foto voor het album.

Sneeuw; een vreemd fenomeen in Australie!

Na een half jaar 'ínwerken' bij zijn nieuwe werkgever 'Oracle' vond Ewald het de hoogste tijd voor vakantie en aangezien Timo tegelijkertijd zijn 2e kwartaal op school had afgesloten en ook HIJ duidelijk aan een weekje 'luieren' (moeilijk begrip!) toe was, hadden wij het plan opgevat om naar de 'Snowy Mountains' te gaan. Deze bergketen in New South Wales ligt op een 6 uur rijden afstand van Sydney in het 'Kosciuszko National Park'. (max. hoogte 2000 meter)

Met een beetje geluk van 'boven' (dat moest wel lukken met de PAUS in aantocht voor World Youth Day!) zouden we in die week wellicht na 7 jaar weer eens de latten kunnen onderbinden. Maar aangezien de temperaturen in de bergen in de afgelopen weken boven het vriespunt lagen, hadden wij onze hoop daar niet al te zeer op gericht. Onze aandacht ging voornamelijk uit naar het plaatselijke tropische (30 graden C.) zwembad, de cafe's (warme chocolademelk en gluhwein), wandelen en de onvermijdelijke favoriete spelletjeskist van Timo.

Maar bij aankomst in 'Thredbo' lag er redelijk wat sneeuw en de voorspellingen voor de rest van de week waren gunstig. 'Thredbo' heeft de afgelopen jaren behoorlijk geinvesteerd in sneeuwkanonnen, om zo de 'winterperiode' te rekken, maar het aanhoudende dilemma blijft toch wel de relatief hoge temperatuur. Ook daar kunnen al die sneeuwkannonen niet altijd tegenop!

We hebben alle weerstypen in die ene week gehad; van aanhoudende regen, sneeuwstormen, voorjaarszon tot aan ijskoude wind.

Niet alleen voor Timo een unieke ervaring om het skien uit te proberen, ook voor ons bleef het een rare gewaarwording om in dit extreem droge continent daadwerkelijk te kunnen skien temidden van eucalyptusbomen. En ik moet zeggen....... oude herinneringen kwamen direkt naar boven en dat voelde goed. Het hotel 'Candlelight lodge', waar we die week verbleven, was daar deels 'schuld' aan! Een kleinschalig 'Oostenrijks' pension voorzien van een bar met open haard, waar je voor-en na afloop van het diner heerlijk kunt borrelen en tevens de kids kunt zoet-houden met spelletjes. Na een hele dag actief buiten, is dat uiteraard geen straf! Timo heeft zijn eerste ski-lessen in de middag gehad, zodat wij gezamenlijk s'ochtends konden oefenen en dat ging hem goed af. Hij wilde alleen maar naar de les, zodat hij ook kon leren 'jumpen', waarop wij hem toch echt moesten duidelijk maken, dat het allemaal begint met leren remmen; oftwel in Áussie'taal; making the 'Pizza'-move! Nou, na 2 middagen had hij het wel gehad met het oefenen op een mat onder aan de piste en wilde hij graag 'hogerop'! Dat is kinderen eigen, zullen we maar zeggen; het kan ze niet snel genoeg gaan. Aan het einde van de week kon hij eindelijk met de ski-instructeur in de lift, de heuvel af gaan en ook dat ging hem soms niet snel genoeg. Ángst is een slechte raadgever'; maar in dit geval niet voor kinderen! Die zien geen gevaar,

hoeven zich gelukkig nog niet bezig te houden met begrippen als: 'hypotheek', 'levens-verzekering''etc. en gaan derhalve in spreid stand in volle vaart zo snel mogelijk naar beneden. We hebben die week toch de nodige ongelukken gezien en gingen als van'ouds' een stukje trager.

Wellicht volgend jaar raadzaam om een paar uur les te nemen en onze 'techniek' (het maakt niet uit HOE, als je maar heelhuids de berg afkomt) bij te schaven en zo wellicht de krampen van het 'Pizza-skien' te verminderen. Al met al is het ons reuze meegevallen, aangezien we totaal niet wisten wat we zouden aantreffen. Sneeuw of geen sneeuw, het gebied is bijzonder mooi en uitgestrekt en je kunt onder begeleiding van een gids diverse wandel-(hutten)tochten maken.

Ofschoon je via een treinverbinding naar een ander gebied; genaamd 'Perisher Blue' kunt gaan, blijkt bij navraag aan de hotelmanager, dat ze de gebieden liever gescheiden willen houden ivm 'groot-schaligheid'. Geen hoogbouw, geen massa; kleinschalige appartementen en vnl. laagbouw.

Aangezien het aantal pistes beperkt is, zitten wij liever niet te wachten op lange wachttijden bij de liften en zeker niet als de wind je om de oren giert. Maar dat viel reuze mee, alleen tijdens lunchtijd ben je niet altijd van een stoel verzekerd in de 'berghutten'. Ook dat geeft niet, aangezien Timo's ski-les begint met een stevige (gezonde) lunch om 12.00uur s-'middags, eten wij gewoon iets later, waardoor we niet tegelijkertijd met de 'massa' voor de lift moeten aansluiten. Overal is een oplossing voor! We hebben genoten van een heerlijke week buiten en willen wellicht volgend jaar het andere gebied proberen, wit of groen; dat maakt niet uit!

Voor het album klik op de foto.

'Stormy Sea' en andere schoolactiviteiten!

Op 26 mei jl. werd er op school officieel het startsein gegeven voor de 'National Education Week' en werd dit jaar het thema 'Art' 'kunst-matig' belicht in de oude 'Kirkwood Hall', de schoolhal waar alle bijeenkomsten worden gevierd. Weken van voorbereiding zijn hieraan voorafgegaan en niets werd aan het toeval overgelaten en dat was te zien aan de presentaties en de indeling. De onderwerpen werden per leeftijdscategorie geselecteerd en elk individueel werkstuk werd tentoon-gesteld. Aangezien de overheidsbijdragen voor openbare scholen in Australie erg beperkt zijn, werden er loten verkocht voor financiele armslag. De drie beste kunstenaars werden na afloop van deze week in het zonnetje gezet (cadeau: een artistieke uitzet!)en kregen daarnaast een eervolle vermelding op oorkonde van 'Bob Lamaro'; the principal himself! De officiele opening was op maandagavond 26mei jl, voorafgegaan door een gastspreker uit de Kunstwereld; die het belang van 'expressie' met diverse materialen uitvoerig belichtte.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat zijn dochter, die hier ook op school zit, een prijs heeft gewonnen, want die gave (erfelijkheid) was duidelijk zichtbaar in haar werkstuk. Een prachtige replica op schaal van 'The Harbourbridge' van afvalmateriaal (blikjes, ijzer, staal etc.). Daarnaast waren er zelfportretten, stillevens, kleistukken, papiermache-objecten en andere creaties te zien. Het was een lust voor het oog en natuurlijk heb ik de school 'gespekt' en Timo's 'Stormy Sea' als winnaar voorgedragen; want dat is je PLICHT als trotse ouder! Positief stimuleren, anders wordt de rechter hersen-helft ondermijnd en dat willen ook wij niet! Zeker in Australie niet, waar er op scholen veel aandacht wordt besteed aan kunst, in de ruimste zin van het woord; muziek, dans, drama, zang en teken-en schilderlessen.
Een paar weken geleden ontvingen wij als ouders een uitnodiging op school om de door Timo's klas ingestudeerde voordrachten bij te wonen. Wekelijks wisselen de klassen elkaar af en geven aan de hand van een zelf gekozen onderwerp een voordracht op muziek, met dans en zang of poezie;oftewel in Australische vaktermen: een 'Assembly'. Op jaarbasis geeft iedere klas 2 a 3 maal een uitvoering en treedt als 'host' op. Aangezien aan het begin van het schooljaar de data al bekend zijn, proberen de meeste ouders met zijn tweeen aanwezig te zijn om hun kind (eren) te zien 'ácteren'! Iedereen probeert onder het mom van een 'very import meeting' zijn/haar agenda vrij te houden en dat ene oh zo belangrijke uurtje voor je wellicht toekomstige 'Idol' bij te wonen. Zo ook Ewald; aangezien hij vaak vanuit thuis werkt, was dit 'a piece of cake'! Tijdens deze bijeenkomsten worden van te voren genomineerde 'allesweters' tevens in het zonnetje gezet en geeerd met een oorkonde of zoals ze het hier noemen: een 'merit-certificate'. De scholieren die een bijzondere bijdrage hebben geleverd (van sociaal gedrag, sport, opruimen tot aan ideeen aandragen etc.) in het voorafgaande kwartaal mogen een 'Star Student Award' in ontvangst nemen onder niet aflatend applaus (neen, geen gefluit en gejoel, want ze hoeven niet naast hun schoenen te gaan lopen!) van trotse ouders/grootouders/verzorgers.
Het was een grote opkomst en enorm vermakelijk om te zien hoe enthousiast die kleine rakkers al konden omgaan met het gebruik van de microfoon, muziekinstrumenten en uitspreken van de ingestudeerde teksten en dat alles op het podium voor een beduidend volle zaal. Aan het overwinnen van schroom wordt al vroeg gewerkt en men probeert het zo 'natuurlijk' mogelijk te laten verlopen. Alhoewel, toen wij na afloop met het gezicht gekeerd naar de Australische vlag en uit volle borst het 'Lied' moesten zingen, dacht ik; je mag best trots zijn op je land, maar je kunt ook overdrijven. Dus werd ik nadien positief (want dat doe je met kinderen altijd!) geconfronteerd (dat heb ik altijd) met de opmerking van een ouder, dat het de bedoeling was om MEE te zingen. Maar dat 'kleppen' heeft zoonlief Timo niet van een vreemde, waarop ik antwoordde dat ik 'Dutch' ben en geen Áustralian resident!' Het is mij vergeven! Poeh. Desalniettemin is het verbazingwekkend om te zien hoeveel er op school wordt georganiseerd in het kader van 'Science', 'Literature', 'Spelling', 'Sports Carnivals', 'Environment' en ga zo maar door. Aan competities en liefdadigheidsacties geen gebrek. Je wordt erdoor overspoeld! Ook het bedrijfsleven neemt er grondig aan deel. Van kleine eenmanszaakjes tot de grotere internationale bedrijven. Wellicht mede doordat de overheidsbijdragen relatief gezien laag zijn en de mensen uit eigen overwegingen initiatieven ontplooien om vrijwillig bijdragen te leveren aan de maatschappij. Dat is duidelijk verweven met hun cultuur. Niet zo gek eigenlijk als je bedenkt dat het land relatief gezien nog erg jong is en in zo'n korte tijd al heel wat heeft opgebouwd. Dat staat niet in verhouding tot Europa.
Zo werden wij weken geleden via de nieuwsbrief van school al op de hoogte gebracht van het jaarlijks terugkerende spektakel :'Trivia Night' en werd ons (zeker voor de nieuwkomers in Lane Cove!) vooral op het hart gedrukt om deze datum af te blokken. Het door Lane Cove Public School georganiseerde 'Kunst-manifest' bestaat inmiddels alweer 12 jaar en blijkt keer op keer een doorslaand succes. Opzet is dat alle klassen 1 zelf ontworpen kunststuk (met hulp/coordinatie van ouders) aandragen, die gezamenlijk tijdens deze gala-avond worden geveild en waarvan de opbrengst ten goede komt van een schoolproject. Zo sponsoren de ouders niet alleen een leuk avondje uit, maar ook de locale gemeente! Aangezien deze gemeente bekend staat om zijn/haar creatieve persoonlijkheden, zullen er die bewuste avond de nodige werken van de hand gaan. Prijzen vallen er ook te verdienen in de categorien : meest originele tafel-aankleding, ludieke outfit,

klasse-ouder van het jaar etc. Die prijzen moeten natuurlijk zelf bij elkaar worden gesprokkeld, waarbij de eigen PR weer om de hoek komt kijken. Werk aan de winkel dus! Neen, van verveling is tot dusverre nog geen sprake!

PS: Op 04 juli (papa's verjaardag; dus dubbel feest!) a.s. wordt onze 'gespierde spijker' tijdens een speciale 'Honor-Assembly' in het zonnetje gezet voor zijn geleverde prestaties in een 'vreemde taal'. Tenslotte is Engels niet zijn moedertaal. Apetrots dus om even te vermelden!

Voor het album klik op de foto!

Hernieuwde kennismaking!

Vorig jaar augustus was onze eerste kennis-making met 'The Blue Mountains', maar aangezien het toen bar en bar koud was (5 graden en een straffe wind), besloten wij een paar weken geleden dat het tijd werd om er nogmaals een weekendje door te brengen. Tenslotte is het hier momenteel herfst en een 'Indian Summer' in de bergen is absoluut niet verkeerd. Ofschoon de zoek-mogelijkheden voor accommodatie via internet ongekend zijn, blijkt het toch lastiger te zijn om 1 nacht te reserveren voor het weekend in dit schitterende natuurgebied. Voor de meeste accommodaties (cottages, hotels, bed and breakfast) is er een minimum vereist van 2 nachten, nog afgezien van alle extra's (diners, schoonheidsbehandelingen, etc.) Maar na een avondje achter de pc (ipv de tv) viel mijn oog op een karakteristiek bed & breakfast hotel in het plaatsje 'Wenthworth Falls', niet ver van de meest bekende plaatsen 'Katoomba' en Leura' in de 'Blue Mountains'. 'Silvermere' is een voormalige residentie (1923) van een welgestelde (suikerriet) familie, die een aantal jaren geleden is 'omgetoverd' in een prachtig intiem boutique hotel. Er zijn in totaal maar 4 slaapkamers in het hoofdgebouw, die allen verschillend zijn qua inrichting en ver-noemd zijn naar de 4 verschillende bergen. Daarnaast kun je de prive-cottage op het landgoed huren voor max. 5 personen (deze bood vroeger onderdak voor de werknemers van de familie) of bij een speciale gelegenheid het hele guesthouse!
Ook al zijn de foto's op internet nog zo mooi, de werkelijkheid geeft vaak een vertekend beeld weer; maar NIET in dit geval! Bij aankomst in de middag bleek dit een complete verrassing.
Aangename temperatuur (20-22graden), herfstzonnetje in de middag, blauwe lucht met 'schaapjeswolken', geel-oranje gekleurde bladeren aan de bomen, heerlijke geur van een zojuist gemaaid gazon EN dit alles met een uitzicht over de bekende 'Jamison Valley' in de voortuin van dit juweel van een optrekje. ONS weekend kon nu al niet meer stuk! En als klap op de vuurpijl; een familiekamer met open haard waar je je s-'avonds kunt terugtrekken onder het genot van een glaasje (zeg maar fles) wijn en dat alles aangrenzend aan onze slaapkamer, zodat wij Timo met een gerust hart konden 'achterlaten'! Daar maken wij natuurlijk dankbaar gebruik van.

Maar eerst worden wij hartelijk ontvangen door John & Catherine, die hier de afgelopen 10 jaar hun ziel en zaligheid in hebben gelegd. Dat is merkbaar en niet alleen aan de inrichting. Wij krijgen een korte rondleiding door 'hun huis' en John geeft ons direct een aantal tips mbt wandelroutes en andere bezienswaardigheden. Na een kleine versnapering gaan wij richting 'Wentworth Falls'; de watervallen, waar diverse wandelroutes zijn gemarkeerd vanaf 30 minuten tot aan 8 uur. Keus genoeg dus! Wij kiezen voor een wandelroute van dik 2 uur, waarbij wij langs de rotsen, naar beneden tot aan de watervallen lopen. Aan Timo hebben wij vanavond geen kind!!! Hij vindt het prachtig en loopt voorop, want hij wil als eerste arriveren (die winnersmentaliteit op school heeft nu al vruchten afgeworpen)! Over de hele route zijn prachtige uitzichtspunten en wij blijven ons verbazen over de enorme uitgestrektheid van dit gebied. Wij vergelijken het met de 'Grand Canyons' van Amerika, alleen met beduidend meer groen. Bij terugkomst geniet Timo duidelijk van een groot softijs, waarbij hij moeite heeft om langzaam te eten. Aansluitend rijden we nogmaals naar het bekende punt van 'The Three Sisters', een rotsformatie in Katoomba, vanaf waar je een prachtig vergezicht hebt over de hele vallei. Om het wintersportgevoel helemaal compleet te maken, genieten we s'-avonds in een Zwitsers chalet van een kaasfondue met lokale wijn. Niet teveel natuurlijk, want we moeten nog terugrijden en de verlichting laat hier duidelijk te wensen over. We willen nog wat 'ruimte' overhouden om te nuttigen bij de open haard en willen niet binnen 5 minuten wegdoezelen! Timo heeft die avond als een 'roosje' geslapen en wij niet minder! De volgende ochtend heeft gastheer 'John' het ontbijt geserveerd met uitzicht over de vallei. Het smaakt toch anders dan thuis! Na afscheid te hebben genomen (met de uitdrukkelijke vermelding dat wij dit nog eens 'dunnetjes' willen overdoen) gaan wij op weg naar de 'Jenolan Caves' ;1,5 uur rijden van Katoomba. Deze grotten zijn de tot nu toe oudst (340 miljoen jaren) ontdekte open grotten ter wereld, waarvan in totaal 10 voor het publiek zijn opengesteld. Er zijn diverse rondleidingen, waarvan de moeilijkheid/cq. duur afhankelijk is van het aantal trappen en nauwe doorgangen.
Wij kiezen natuurlijk een 'kindvriendelijke' tour, want Timo heeft gedurende zijn lange schoolweken al genoeg te verwerken en wij zitten niet te wachten op nog meer slapeloze nachten. Hij vindt het reuze interessant, maar na 1,5 uur is het genoeg met al die informatie en begint hij rusteloos heen en weer te draaien en vraagt wanneer hij zijn (draagbare)DVD-speler weer mag aanzetten! Een zoethoudertje van onze kant voor de lange terugreis, die al met al 3 uur zal duren. Wij zijn niet alleen een beetje 'wijzer' geworden van dit bijzondere weekend, maar ook iets energieker. De batterij is weer opgeladen en Timo heeft voldoende te vertellen voor zijn wekelijkse 'Newsday' op school!

Voor het album klik op de foto.

De harde 'leerschool' van Timo!

Dat Timo op 'Lane Cove Public School' is terechtgekomen is puur een kwestie geweest van; welke school ligt op redelijke rij-of loopafstand van 'ons huis', hoe snel kunnen wij hem inschrijven en welke officiele papieren moeten wij daarvoor overleggen! Verder waren er van onze kant geen overwegingen, aangezien de openbare basisscholen aan de North Shore Coast van Sydney goed staan aangeschreven. Nu een paar maanden later, blijkt maar weer eens hoe anders de mensen hier tegen het schoolsysteem aankijken en op grond daarvan een voor hen weloverwogen keuze maken.

Er werd mij de afgelopen weken herhaaldelijk gevraagd waarom wij voor deze school hadden gekozen! 'Natte vingerwerk', noemde ik het! Bij de meeste ouders gaat er een complete studie aan vooraf, (aan de hand van jaarlijks gepubliceerde resultatenlijsten) voordat een dergelijke definitieve keuze wordt gemaakt. Het gaat tenslotte om de toekomst van je kind en die kan hier niet VROEG GENOEG beginnen! De moeder van een van Timo's klasgenootjes vertelde mij dat zij hiervoor zelfs verhuisd zijn, aangezien deze school tot een van de betere openbare basisscholen van North Sydney behoort en zij ten zuiden van Sydney woonden. Ondenkbaar voor ons, want dan moet de kwaliteit heel erg te wensen overlaten, willen wij daarvoor verhuizen! De schoolkeuze is hier aan een aantal regels gebonden, waarvan de afstand 'woon-schoolverkeer' er een is, althans voor de openbare scholen ('State Schools'). Je wordt geacht binnen een bepaalde 'zone' te wonen, anders wordt je niet toegelaten. Verhuizen is dan meestal de enige optie en aangezien de huizenmarkt hier danig overspannen is, zijn dergelijke overwegingen al extreem belangrijk bij het toetreden tot de koop-cq. huurmarkt; kinderen of geen kinderen!! Dit is uiteraard niet van toepassing bij de prive-scholen. Hoe kan het ook anders; al woon je 50 km verderop. Het enige wat 'TELT' is: de datum van betaling! Wie haalt het in zijn hoofd om ouders met een jaarlijkse schoolbijdrage varierend tussen de AUD20.000-AUD50.000,- per kind te vertellen WAAR ze moeten gaan wonen! Maar het kan nog hilarischer; de keuze voor de beste 'High School' levert de meeste ouders behoorlijk wat nachtmerries op. Daarover later meer.

Wij waren in de eerste week van februari uitgenodigd voor een gezamenlijke ouderavond, waarbij er door een hele delegatie in vogelvlucht werd uitgelegd HOE het schoolsysteem werkt; althans voor de beginnelingen in :'KINDY'(Kindergarten). Na afloop keken Ewald en ik elkaar enigszins verwarrend aan . Ik zei: "Als het leertempo net zo snel verloopt, als deze hele presentatie-avond, dan eet ik een bezem als Timo aan het einde van het 1e kwartaal nog niet kan lezen en schrijven!" Gelukkig staan alle tuinartikelen opgeslagen in een loods, desalniettemin zijn wij verbijsterd over de resultaten. Het schoolsysteem is verdeeld in een aantal kerntaken zoals : lees- en schrijfvaardigheden, spreekvaardigheden, sport-en spelactiviteiten, wetenschap (opdrachten), computervaardigheden, drama (bestaat er volgens ons al genoeg in het dagelijks leven!) en sociale omgangsvormen. Zo hebben ze vaste dagen voor een bezoek aan de bibliotheek, wetenschap, computerles, sport en spreken in het openbaar. Daarnaast wordt er dagelijks geoefend mbt lezen en schrijven en krijgen de kids in het kader van het 'Home Reading Programme' dagelijks een boekje mee naar huis, waarmee het lezen wordt geoefend en dat gaat in een strak tempo! Leren lezen is vooral gebaseerd op woordherkenning (stampen!) en niet op het spellend leren lezen, wat gebruikelijk is in Nederland. Dat volgt hier een jaar later. Om het competitieverband al vroeg te stimuleren zijn de kinderen voor sport in 5 groepen (iedere groep draagt een andere kleur T-shirt) verdeeld en kunnen zij onderling de strijd aangaan. Die 'strijd' wordt alleen maar uitgebreider naarmate ze ouder worden, want zo zijn er competitie-verbanden op het gebied van zwemmen (ook met andere scholen), spelling, wetenschap, schaken en spreken in het openbaar! Competitie is gezond, maar met mate! Dus gaan wij niet mee in al die voor-en na-schoolse activiteiten zoals: muziek, toneel, tennislessen, voetbal, cricket, judo en nog veel meer(nog afgezien van het prijskaartje!). Timo is aan het einde van de week behoorlijk moe en er moet ook nog ruimte zijn om te relaxen en niets te hoeven met 5 jaar;de rest komt vanzelf, mondjesmaat!

Al die activiteiten zouden niet uitgevoerd kunnen worden zonder vrijwilligers. Het bestaansrecht van de school is hier vnl. afhankelijk van. De overheidsbijdrage voor 'State Schools' is minimaal. Na de algemene ouderavond en de ontvangst van de ontelbare A-4tjes, viel mijn blik op de bijlage: "How can Parents help out at School and the smooth running of it can only be ensured if WE have enough volunteers to help out"! Duidelijker kan niet! Een bijdrage leveren op welke manier dan ook aan de maatschappij, zit zo sterk ingeburgerd bij de 'Aussies', dat het niet uitmaakt of je full-time werkt of niet. Je neemt er aan deel, ook ONDER werktijd. Daar moesten wij even aan wennen. Er bestaat een overkoepelend orgaan, genaamd: 'The P&C committee' (Parents and Council), die weer onderverdeeld is in diverse commissies; zoals kantine, muziek, voetbal, volleybal.,schoolnieuws, milieu, algemeen onderhoud, uniformwinkel, klasactiviteiten en alle sponsoring voor goede doelen. Zo draagt iedereen zijn steentje bij en leer je heel veel mensen kennen. Erg handig, vooral als je op zoek bent naar een klusjesman of een oppas! Timo vindt het natuurlijk reuze 'cool' als hij in de kantine zelf wat mag kopen en vooral als ik er op vaste dagen help met de voorbereidingen van alle maaltijden. Het smaakt ook nog!

Over het geheel genomen hebben wij een goede indruk van de toegepaste onderwijs-methoden op deze school en kan Timo nog de nodige jaartjes experimenteren. Dat verandert zodra de keuze moet worden gemaakt voor het vervolgonderwijs: 'High School'! Er heerst grote stress rondom het uitzoeken van de juiste middelbare school bij Australiers. Hier worden nl. de netwerken voor later gevormd. Aangezien dit land een 'networking society' is, vindt een Australier het al snel vreemd als je je kinderen naar een public high school stuurt: "Je moet je kinderen toch de beste kansen geven" is hun devies. Veel public high schools zijn echter net zo goed en soms academisch gezien zelfs beter. Dat bleek maar weer eens uit een onlangs verschenen landelijk rapport over de prestaties van afgestudeerde public high school studenten op universiteiten. Waarschijnlijk heeft dat grotendeels te maken met de 'down to earth' mentaliteit van deze studenten. Private schools hebben vaak meer sportfaciliteiten (topkwaliteit), kleinere klassen, beter betaalde leerkrachten (dat zegt echter niets over het niveau!), excursies naar het buitenland en alle benodigde financiele middelen; die niet alleen afkomstig zijn van de ouders, maar ook dmv sponsoring van bedrijven. Maar daar hangt een aardig prijskaartje aan vast. Er zijn ook selective high schools, waarvoor je toelatingsexamen moet doen op diverse gebieden: Academical, Performing Arts, Sport, Techno-logy and Agriculture. En die wachtlijsten, selectieprocedures en aanverwante stressfactoren beginnen hier aardig vroeg; vanaf year 5-6 (9, 10 jaar) beginnen de introductieavonden al, zodat de meeste ouders vroegtijdig kunnen nadenken over het feit of ze hun 'mortgage' binnen afzienbare tijd gaan aflossen, of er toch nog maar een paar ton bovenop doen. (de welgestelden even daargelaten) Je hoeft je natuurlijk niet helemaal weg te cijferen in het kader van de 'perfecte opvoeding'! Zo vroeg (neen, niet dezelfde) de moeder van een van Timo's klasgenootjes onlangs aan mij welke keuze wij gemaakt hadden ten aanzien van Timo's vervolgopleiding, zeker in het kader van de aansluiting op een toekomstige universiteit. Ik moest even slikken en zei dat wij ons eerst wilden concentreren op het algehele welzijn van onze zoon (hij is pas 3 jaar uit de luiers!) en dan van jaar tot jaar zouden bekijken hoe zijn leerprestaties zijn. Tenslotte kun je hier als 'Bricklayer'! (metselaar), electricien en alleswetende klusjesman heel veel geld verdienen en die optie laten wij graag open. (reaktie van haar kant: "Hmmmmmm....... ofcourse!!!!! you never know".)

END OF STORY!

Klik op de foto voor het album.

'Er op uit' met de globetrotters!

Natuurlijk wilden mijn ouders tijdens hun langdurig(!) verblijf bij ons veel van de omgeving zien, want zien is geloven en dan bekijk je terug in Nederland (hopelijk) alles door een andere bril!
Sydney heeft in een omtrek van 200km zoveel aan diversiteit (oa. natuurschoon) te bieden, dat wij besloten direct na Oud en Nieuw gezamenlijk de wijnstreek 'Hunter Valley' te bezoeken.
Ofschoon dit gebied maar op 2 uur rijden bij ons vandaan ligt, was het er in de afgelopen 6 maanden nog steeds niet van gekomen en was DIT een uitgelezen kans om iets van ons 'verlanglijstje' te schrappen. Manlief Ewald lanceerde het idee op een avond en na wat snuffelen op internet hadden wij nog geen 1/2 uur later 2 kamers in : Potters Hotel & Brewery, met eigen bierbrouwerij; direct in het hart van de wijnstreek! Daar de familie van mijn moeders kant (de reacties neem ik wel voor lief!) op zijn tijd meer van een natje dan een droogje houdt en IK dit culturele erfgoed heb overgenomen (gratis vanaf de wieg!), vonden wij dit een prachtcombinatie en gingen wij uit van de slogan: 'Wein nach Bier gibt plezier'. Zo gezegd, zo gedaan. Aangezien wij onze gasten meer dan alleen die uitgestrekte, oneindige snelwegen wilden aanbieden, kozen wij voor de heenreis voor een alternatief: 'weg van de snelweg'; the 'scenic route'. Zo bevonden wij ons een paar dagen later op weg naar een totaal andere omgeving; talrijke groene weiden, heuvels, kronkelwegen, kleine dorpjes en in geen heinde of verte een mens te bekennen, alleen auto's! Zoals mijn moeder opmerkte: "precies Zuid-Duitsland, alleen aan het andere einde van de aardbol".
Na het inchecken wilden wij direct 'aan de slag' met proeven, want wij wilden onze tijd zinvol benutten. Ons hotel lag aan het begin van de wijnroute (Pokolbin en omgeving) en nog geen 10 minuten later, reden wij langs de (voor ons) bekende 'wijnhuizen'; 'Wyndham Estate', Lindemans', 'Bortoli', 'Tulloch' etc. Het ene optrekje nog mooier gelegen dan het andere; in diverse stijlen, varierend van Victoriaans met grote verandera's , waar je s'avonds kunt genieten van een overheerlijk diner en wegdroomt onder de sterrenhemel tot Spaanse casa's. Bij die aanblik rees bij mij direct de vraag of een dergelijke 'íncentive' wellicht gelanceerd kon worden bij Ewald's bedrijf. Een (subtiele) verandering van omgeving werkt meestal heel inspirerend op de 'gemoedstoestand' van hardwerkende 'denkers'. Het antwoord ........ liet te wensen over. Vooralsnog genoten wij die middag van onze eerste bescheiden glaasjes wijn en bezochten aansluitend de bekende 'Hunter Valley Gardens'. Verspreid over 25 hectares bevinden zich hier 12 diverse tuinen waaronder o.a.: een rozentuin met meer dan 8000 rozen, een Japanse tuin, een sprookjestuin, een Engelse tuin etc. Een lust voor het oog van de camera. Na afloop keerden wij in enigszins euforische stemming terug naar het hotel, waar wij de diverse biersoorten (in klein formaat- 4 op een rij- wel te verstaan) niet aan ons voorbij lieten gaan; vergezeld van een stevige bodem! S'avonds op het terras van ons huisje uiteraard nog van een fles wijn genoten, voordat we in een 'diepe' slaap wegzonken.
De volgende dag stonden verschillende wijnhuizen op het programma, want we wilden niet met lege handen naar huis terugkeren. Bij McGuinan estate hebben we een blik in de keuken kunnen werpen, zodat we na afloop van de rondleiding direct doorliepen naar de wijnkelder en een kleine voorraad kochten. Dat is toch handiger dan telkens voor 1 of 2 flesjes naar de BWS-winkel te lopen (Beer, Wine, Spirit). In de supermarkten mag er geen alcohol worden verkocht en ben je op deze toch wel niet onbelangrijke speciaalzaken aangewezen.
Conclusie: gezien de afstand en het 'product': ideaal voor een weekendje weg!

Wat verder weg ligt (300 km. ten zuiden van Sydney) en zeker een aanrader is voor een midweek, is het ecopark Murramarang Resort. Na een avondje zappen op tv kwam ik een paar maanden geleden uit bij het bekende Australische reisprogramma 'Getaway' en viel mijn oog op dit Ecopark ,derhalve was de keus snel gemaakt. Aangezien Ewald besloten had om alvast te starten bij zijn nieuwe werkgever, gingen wij zonder ' de hoofdsponsor' op pad. Het park ligt schitterend in een besloten baai en is voorzien van voldoende vertier. De kids konden zich hier naar hartelust uitleven, want alle denkbare vervoersmiddelen waren voorhanden; dwz hadden de meeste ouders meegenomen. Verkeersregels bestonden er niet voor deze juniorgasten, destemeer voor de volwassenen. Naast de bestaande vaste huisjes, (opgetrokken uit de nieuwste milieuvriendelijke materialen) was er ook een gedeelte van het park beschikbaar voor kampeerders. Onontkoombaar en overdadig zijn de 2 woorden als ik hier langs liep. Alweer een typisch voorbeeld van hoe Australiers (natuurlijk niet allemaal!) hun vakantie dichtbij de natuur doorbrengen. De aangewezen kampeerplekken lijken wel op replica's van hun bestaande woningen en ik verbaas mij weer eens over de hoeveelheid producten die met aanhangwagens (en kleine trailers) hier naar toe zijn gebracht. Het woord kamperen (in een tent) krijgt ineens een hele andere betekenis voor mij als ik kijk naar de abnormaal grote ijs-en diepvrieskasten, gereedschapskisten, echte bedden met matrassen, ovens, strijkplanken, schotels, zelfs ventilatiepijpen op de tent; dan heb ik het nog niet over alle denkbare vervoersmiddelen, die je normaal in een garage hebt staan. Over cultuurverschil gesproken! Het blijft leuk om te zien, zo ook onze overbuurman in een 6-persoons eco-optrekje die niet weg te krijgen is van zijn geliefde 'Barbie'; s' morgens vroeg worden de worstjes en spek al uitgebreid gebraden en legt dat samen met een VB (Victorian Bitter-bier) een lange weg af! Na een avondje stappen kan ik mij daar wel iets bij voorstellen, maar anders niet. De middagen en avonden worden niet overgeslagen, want tenslotte is en blijft hij een AUSSIE. Wij daarentegen, hebben geen reisbarbie bij ons (die staat thuis op het balcon en krijg ik ECHT niet in de auto gepropt) en maken derhalve gebruik van de restaurants op het park of daarbuiten. Ook niet verkeerd!
De kangeroes huppelen en grazen rustig tussen alle bedrijven door en zien dit allemaal als een grote speelweide. Niet voor niets is dit een Eco-park. Timo vond het schitterend en heeft naar hartelust kunnen zwemmen, snorkelen, bodyboarden en zijn energie losgelaten op de speeltuin. Wij hebben heerlijk genoten van een prachtig stukje, ongedwongen natuur en zijn op de terugreis weer de nodige aantrekkelijke plekjes tegengekomen.
Er valt nog veel te ontdekken!!!!!

Klik op de foto voor het album.

Kerst en Oudejaarsavond in hogere sferen!

Dit jaar zouden wij aan Kerst een andere invulling geven, temeer daar wij gezamenlijk met mijn ouders de feestdagen zouden vieren. Maar uitgerekend op 25 december speelde (ja, dat komt zelfs hier voor!) het weer ons parten en moesten onze verwachtingen worden bijgesteld. Helaas die dag, geen BBQ en 'Bubbles' on the beach, maar een relaxte Kerstmis BBQ brunch met wijn en zelfgebrouwen bier bij Marc en Gina (eveneens Nederlanders in den vreemde) thuis. Zij wonen inmiddels alweer 6 jaar in Australie en hebben een paar maanden geleden grond gekocht aan de Central Coast (1,5 uur rijden vanaf Sydney), waarop hun nieuwe liefdesstekkie halverwege dit jaar zal worden gebouwd. Natuurlijk werden wij in stijl ontvangen door 'Jamie', hun trouwe labrador die uiteraard voor deze speciale feestdag een aangepaste haar-cq. hoofdband droeg: je kent ze wel die hertengeweien in de kleuren rood en groen! Ze had dit vast vaker meegemaakt, want geen 'haar op haar hoofd' die er aan dacht om deze versiering af te doen. Gina had ook nu weer een leuke verrassing voor Timo en mij in petto; een educatieve legpuzzel voor Timo en een oerhollands pretpakket voor Nicole (zie foto). De rest kon zich tegoed doen aan een speciaal zelfbebrouwen biertje van 'Dalmulder en Co'! Dat gaat er na een lange autorit altijd in. De kerstbrunch wordt traditiegetrouw voorafgegaan door Christmas crackers waarbij iedereen met zijn linker-als rechterhand een pakketje moet 'kraken' en elkaars spreuken moet zien te ontrafelen. Uiteraard blijft de 'driekoningen-kroon' gedurende het feestmaal op zijn/haar plaats. Uitbuiken zat er niet in voor die middag, want Marc had nog iets in petto: álweer' zelf gefabriceerde brownies' (vergelijkbaar met ónze Hema-tompoezen', maar dan wel gevuld en overgoten met pure chocolade.) en een overheerlijke locale likeur genaamd: 'Eggnog'. Voor de liefhebbers onder ons volgt hier het recept: : http://www.eggnogrecipe.net/indulgent-eggnog-recipe.html. Pas daarna zijn wij naar het strand gegaan om de verorberde calorieen enigszins weg te werken en tevens het gevaar te omzeilen om in te doezelen!

Bij thuiskomst bleek ook de Kerstman in 'Lane Cove' te zijn geweest en zowaar lagen er niet alleen kado's op Timo te wachten, maar ook voor opa Wiel en oma Nellie. Aangezien zij dit jaar 50 jaar geleden in het huwelijksbootje zijn gestapt, lag er ook voor hen een gepast uitje in het verschiet. Een drie-daagse treinreis naar the Blue Mountans met uitzicht op een toplocatie wel te verstaan! Oma Nellie was duidelijk onder de indruk en kon de waterlanders niet onder bedwang houden; tevreden gasten zullen we maar zeggen!

'Boxing Day'(2e Kerstdag) is de dag van de bekende zeilrace van Sydney naar Hobart (Tasmanie) en een drukte van jewelste in de haven en omliggende baaien. Officieel wordt het startsein gegeven om 13.00uur s'-middags en worden de deelnemende zeiljachten vergezeld van honderden plezierboten. Een lust voor het oog en de moeite waard om te bezichtigen, maar dan wel vanuit een luie (strand)stoel! Niet getreurd voor diegenen die het moeten missen, want 11 tv-helicopters zorgden ervoor dat je dit jaarlijks terugkerende spektakel niet KUNT missen. De hele dag door worden de deelnemers óp de voet' gevolgd, waarbij de winnaar op zijn vroegst 2 dagen later in Hobart zal aanmeren! Een riskante onderneming, waarbij elk jaar weer de nodige ongelukken gebeuren. Om nog meer ongelukken te vermijden, maar vooral vanwege het extreme brandgevaar in deze periode, wordt er op Oudejaarsavond in Sydney en omgeving centraal vuurwerk ontstoken en is het verboden om hiermee zelf te experimenteren (en dus eenvoudigweg niet te koop).

Een miljoen mensen waren er die dag op de been of liever gezegd, hadden zich ergens genesteld met gevulde koelboxen, paraplu's, (om nog een beetje schaduw te hebben) en kleine bbq's om zo vanaf 12.00 s'-middags al feestelijk Nieuwjaar in te luiden. (de 3000 zeilboten te water niet meegerekend!) Dit zagen wij niet direct zitten en zijn derhalve tegen 19.00uur s-avonds vertrokken en hebben vanaf de overkant van het Óperahouse' kunnen genieten van een wervelende lichtshow. Wat ons betreft (en Timo ook) zijn wij volgend jaar weer van de partij! Oh, ja en als klap op de vuurpijl is Ewald inmiddels alweer aan de slag. Die gozer heeft een baan.

Nou, eind goed, al goed!!

Voor het album klik op de foto.