Timo heeft de eerste helft van 'year 1' er alweer op zitten en dat was beduidend anders dan vorig jaar in 'Kindy'. De omschakeling is bijzonder groot, aangezien de kinderen vanaf nu echt niet meer 'bemoederd' worden, maar als kleine zelfstandigen worden gezien, die hun verplichtingen zeer serieus dienen uit te voeren. Op de eerste dag na de grote vakantie, krijgen de kinderen te horen in welke klas ze worden ingedeeld en dat brengt voor veel ouders hier de nodige frustraties met zich mee. Onwetend met dit fenomeen wacht ik ontspannen af en laat het gewoon op mij afkomen. Elk kind heeft in het voorafgaande jaar een lijstje samengesteld met 3 namen van kinderen, waarmee zoveel mogelijk rekening wordt gehouden bij de nieuwe indelingen. Maar de grote hamvraag blijft natuurlijk: "Welke juf/meester krijg ik"! Achteraf (en dat is altijd zo!) begrijp ik de ophef en onzekerheid!Timo heeft het getroffen met zijn klasgenootjes (in totaal 8 kids van vorig jaar), maar 'iets' minder met zijn nieuwe juf; "Mrs. Sullivan". Zij is van Chinese afkomst, tegen de pensioengerechtigde leeftijd, aan 1 oor doof (derhalve staat haar stemvolume constant op "10" ), legt alles maar 1 keer uit (zelfs voor volwassenen blijft luisteren een moeilijk begrip!) en verwacht dat deze 6-en 7-jarige spruiten alles direct toepassen. Op de eerste ouderavond heeft ze uitgelegd dat het 'kinderstadium' nu definitief voorbij is. 'Kindy' (oftewel kleuterschool in Nederland) is verleden tijd en vanaf 'year 1' is het echt : 'bloed, zweet en tranen' geblazen.
Op dat laatste hoefde ik niet lang te wachten, want in de eerste week was het meteen goed raak en kon ik (on)gedwongen met haar kennismaken. Dat was voor mij de aanleiding om een van de klassemoeders te worden en de vinger aan de pols te houden, anders zag ik de rest van Timo's schooljaar somber in. De eerste paar weken verliepen moeizaam en ging Timo niet echt opgewekt naar school, maar gaandeweg veranderde dat gelukkig, wellicht mede door een 'verhelderend' gesprek tussen mij en juf Sullivan, waarin ik duidelijk te kennen gaf dat ik andere verwachtingen had van de schoolprestaties dan ZIJ. Uiteindelijk kwam de lat iets lager te liggen en waren beide partijen tevreden. Juf 'Mary' schreeuwt nog net zo hard als voorheen, maar Timo heeft inmiddels van zijn vriendinnetje 'Monique' geleerd dat je selectief moet luisteren! Gewoon denken aan mooie vakantiemomenten of de goals die je tijdens voetballen hebt gescoord, met een beetje BLA,BLA,BLA (als ze weer eens schreeuwt) van haar kant. Komt de rest vanzelf goed. Inderdaad, het effect was positief merkbaar, want als ik met regelmaat vraag hoe de dag is verlopen, trekt hij zijn schouders op en zegt: "Gaat wel, gelukkig is zij mijn moeder niet"! Kleine jongentjes worden groot.
Het aantal uren Engels is zoveel, dat de Nederlandse zinnen al een verbastering opleveren.
Lezen is geen probleem, maar spreken gaat al niet meer vlekkeloos. De juf op de Nederlandse school vertelde mij onlangs dat Timo al Engelse antwoorden gaf en dat is natuurlijk niet de bedoeling. Aangezien wij 'thuis' volhardend Nederlands spreken, gaan de zinnen met de nodige correcties gepaard. Wat voor ons niet meer is weggelegd, is voor Timo een koud kunstje: hij denkt en spreekt in het Engels. Nou maar hopen dat opa Wiel, als wij in Nederland zijn, hier nog een touw aan kan vastknopen, aangezien ik anders voor tolk moet optreden.
Al met al heeft Timo de eerste helft van dit schooljaar goed doorlopen; hij leest junior-boekjes, zet al aardig wat Engelse zinnen op papier en heeft duidelijk aanleg voor cijfers, want ook dit jaar kreeg hij een certificaat voor 'Maths' uitgereikt. Juf 'Mary' keek tijdens die speciale 'Honour-Assembly' met een schuin oog naar mij; of zij wilde zeggen: "met hard werken kom je een heel eind", waarbij ik dacht: BLA, BLA, BLA!
Dus een kleine rustpauze tussendoor kon zeker geen kwaad en aangezien het tegenwoordig vooral draait om WIE je kent, had ik een leuk voorstel in gedachten. De grootouders van een van Timo's vriendjes zijn de trotse eigenaars van een leuke, typisch Australische vakantiewoning (ook wel 'shed' of schuur genoemd) in 'Diamond Beach', zo'n 4 uur rijden ten noorden van Sydney. Aangezien wij niet al te ver weg wilden in deze schoolvakantie, vroeg ik 'Kate' of wij dit konden huren. Aangezien niemand in haar familie daar in deze vakantie wilde verblijven. was dat geen enkel probleem. Zo gezegd, zo gedaan. Als Australiers het hebben over een 'shed' moet je niet al teveel verwachten, dat bleek bij aankomst echter reuze mee te vallen. Een hemelsblauwe (de keuze voor deze kleur past bij de familienaam : 'Blue') houten vakantiewoning, die na een grondige inspectie ook nog over een behoorlijke (sterke) drankvoorraad beschikte. Uiteraard zijn wij daar maar niet aan begonnen, maar daar kun je je gedurende de wintermaanden goed aan opwarmen, want zonder centrale verwarming of gashaard is het er s'avonds en s'ochtends steenkoud. Gelukkig hebben wij een aantal zonnige dagen gehad en hebben wij de nodige 'beach- en bushwalks' gedaan, gevist (Timo heeft zijn eigen uitzet) en heerlijk geluierd. Bij terugkomst vertelde ik 'Kate' dat dit voor herhaling vatbaar was en zoals gewoonlijk reageerde zij enthousiast: no worries, anytime!
