zondag 26 augustus 2007

Blue Mountains

Aangezien deze uitgestrekte valleien maar op 100km van Sydney liggen, moesten we er natuurlijk een dagje naar toe. Aangezien het in augustus hier nog hartje winter is en de temperatuur gemiddeld 10 graden lager is dan in Sydney, waren wij erg blij met onze Nederlandse 'ski-uitrusting'. Alle drie voorzien van een dikke winterjas met sjaal en muts, was beslist geen overbodige luxe. Het was er door de wind steenkoud en dat hebben we gevoeld. De meest toeristische plaatsen zijn hier 'Katoomba' en 'Leura'; vooral dit laatste plaatsje heeft een Engelse uitstraling en beschikt over een aantal restaurants en cafe's. Vanaf Écho Point' in Katoomba heb je een prachtig uitzicht over de 3 rotsformaties 'The Three Sisters' en kun je meerdere wandeltochten maken naar diverse uitzichtspunten, varierend van 30minuten tot wel 8 uur; dus keus genoeg. Aangezien wij dit uiteraard niet met Timo konden doen, hebben wij gekozen voor 'Scenic World'; waarbij wij met de trein naar beneden zijn gegaan (dat was kort maar krachtig 45% steil naar beneden in een bijna liggende positie) en met de kabelbaan naar boven. Onder aangekomen ligt de 'Jamison Valley' (opgenomen onder de 'World Heritage Listed Rainforest') en vanaf hier kun je via een 2,2 km aangelegd houten pad iets opsnuiven van dit immense natuurgebied. Het gebied is dermate uitgestrekt, dat het natuurlijk onmogelijk is om alles in 1 dag te zien, dus gaan we zeker nog een keer terug, maar dan wel met een overnachting.
klik op de foto voor het album
een reactie kun je geven door op 0 reacties te klikken

donderdag 23 augustus 2007

Lollipop's; Timo's nieuwe pre-school.


Het vinden van een pre-school voor Timo bleek toch lastiger dan gedacht. Ook in Australie bestaan er lange wachtlijsten, aangezien hier de vraag het aanbod overschrijdt. Tevens speelt hier mee dat veelal de gesubsidieerde pre-schools beperkte plaatsen hebben en de kosten lager zijn dan de commerciele pre-schools. Voor ons dus noodzaak om zo snel mogelijk op zoek te gaan.
'Toeval bestaat niet', luidt het gezegde en dat bleek maar weer eens toen wij in een locale patisserie in contact kwamen met een Engelse dame, die hier net een paar maanden woonachtig was. Ook zij had hetzelfde proces meegemaakt en maakte ons derhalve attent op een pas geopende pre-school ('Lollipop') in de plaats 'Artarmon'; op 5 minuten rijden afstand van ons nieuwe stekkie. Dat bleek een schot in de roos. Timo kon een week later direct beginnen. Het enige verschil was dat dit niet alleen een pre-school was, maar tevens een kinderdagverblijf voor de allerkleinsten. Bij een pre-school zijn de tijden meestal van 09.00-15.00uur en worden er geen lunches aangeboden; daar moeten de ouders zelf voor zorgen. Bij een kinderdagverblijf zijn de openingstijden identiek aan die in Nederland en is het eten inclusief. Je weet niet wat je ziet. De school beschikt over een full-time kok (Roseanne), die meestal voor een aantal weken de maaltijden heeft samengesteld. Van morning- tea en dinner (met toetje) tot afternoon tea en evening-snack! En alles vers bereid. Ik hoor Timo dan ook niet mopperen. (dat lust ik niet!) Als ik Roseanne vraag of er wel eens restjes over zijn, hoor ik tot mijn verbazing van niet. Ik dacht dat de meeste kinderen van die 'fussy eaters' waren.

In het begin had Timo het er wel moeilijk mee; hij kon zich niet verstaanbaar maken in zijn eigen vertrouwde taal en liet dat na thuiskomst duidelijk aan ons merken. Kregen wij even de volle laag en was hij zijn ei kwijt. Nu, een paar weken verder, gaat het stukken beter. Volgens de juf gaat hij met sprongen vooruit en begint hij al aardig Engels te brabbelen. Lukt het niet, dan maakt hij er wel Engels op zijn manier van. Hij geniet meer en meer en kan het programma aardig bijbenen. Ook is hij dikke maatjes met zijn vriendje 'Max' en diens zusje' Felicity'. Oh, we als wij iets verkeerd over hen zeggen, dan is het huis te klein.
Nu maar hopen dat het zo blijft, dan kan hij vanaf volgend jaar hier in Lane Cove naar de primary school.

Klik op de foto voor het album.

woensdag 22 augustus 2007

De perfecte locatie voor een nieuwe start!

De eerste 6 weken hebben wij in een ge-meubileerd appartement gezeten precies aan de overkant van 'The Operahouse'. Deze wijk, genaamd 'Kirribilli', ligt dicht in de buurt van het zaken-en toeristencentrum en op een steenworp afstand van zowel het treinstation ('Milsons Point') als 2 ferriehavens. Voor ons een belangrijk criterium, aangezien de komende weken voornamelijk zouden bestaan uit het verkennen van het openbaar vervoer-systeem ivm de bureaucratische papierwinkel! Dat had Simone Hofmann, die ons geholpen heeft met het vinden van beide woningen en haar eigen reale-state bedrijf hier heeft opgezet, goed ingeschat. (zie http://www.exclusiverelocation.com.au/) Een betere start hadden wij ons niet kunnen wensen.

Die eerste 6 weken zijn wij alleen maar bezig geweest met het verkrijgen van diverse documenten en de aankoop van een voor ons onmisbare auto.
Aangezien wij in Nederland al het nodige vooronderzoek hadden gedaan, wisten wij hoe belangrijk hier een bankrekeningnummer, een huurovereenkomst en een locaal rijbewijs zijn. Zeker het NSW (New South Wales)rijbewijs; dat hier geldt als een identificatiebewijs. Bij het aangaan van diverse contracten (zoals huurwoning, abonnement voor mobiele telefoon, vaste lijn, levering electriciteit en gas etc.) wordt er uitgegaan van een puntensysteem, waarbij de verschillende aangegeven documenten afzondelijk een bepaalde hoeveelheid punten vertegenwoordigen. Indien je deze niet hebt, heb je pech; alleen het hebben van een bankrekening met voldoende saldo, is hier niet toereikend. Hoe meer 'waarde-documenten' je kunt overleggen, hoe sneller je iets kunt aanvragen.

Onze eerste ervaring was derhalve met het aanvragen van een locaal rijbewijs. Een internationaal rijbewijs van de ANWB is maar beperkt geldig en aangezien wij ons Nederlandse rijbewijs ook nog graag wilden houden, moesten wij dit officieel laten vertalen. Nou ja, officieel; ik weet niet of je hiervoor beedigd vertaler moest zijn, want naar ons idee waren de zinnen zo overgenomen van het internationale rijbewijs van de ANWB. (maar aan de prijs te zien, was het wel degelijk officieel!) We hebben hier voor de spoedvertaling gekozen, aangezien je anders 3 weken moest wachten op dit 'vodje'. Daarna direct door naar de RTA oftwel naar het bureau voor auto-c,q. motor registratie. Wij waren reeds 'gewaarschuwd'; 2 nummertjes trekken anders wordt er maar 1 persoon van de familie geholpen! Bespeur ik hier iets van verborgen werkeloosheid? Een paar letters van het alfabet herkennen, een digitale foto en nog geen half uur later, hadden wij het felbegeerde (waarde)bewijs in hadden. Wat waren wij gelukkig!

Volgend obstakel was het kopen van een mobiele telefoon. Simpel, niet echt.
Aangezien je nog geen history hebt opgebouwd over minimaal 3 maanden en dus ook nog niet over een locale creditcard beschikt, krijg je GEEN contract voor een mobiele telefoon. Wij konden wel degelijk aantonen dat wij reeds op de dag van aankomst een bankrekening hadden geopend en ook al over de bankpassen beschikten en er ruim voldoende ´kapitaal´op stond, maar de dame in spe, was onverbiddelijk. Geen ´verleden´hier opgebouwd ,dan ook geen contract. Helaas, pindakaas! Gelukkig wel een prepaid mogelijkheid, maar ook hier de nodige obstakels. Daarna moesten wij ons even oppeppen met een overheerlijke ´Cafe latte´en vonden wij dat wij genoeg geregeld hadden voor die dag.

Het vinden van een ´geschikte´ huurwoning was ook wel een bijzondere ervaring.
Ten eerste waren wij behoorlijk geschrokken van de prijs/kwaliteit verhouding.
Dat Sydney zich in dezelfde categorie mag scharen als London en New York, dat was bekend, maar dat de huizen in zijn algemeenheid van een dergelijk slechte kwaliteit zijn, dat wisten we niet. Mensen hebben een heel ander bestedingspatroon dan in Nederland en aangezien zij voor het overgrote deel van het jaar buiten ´leven´, wordt er weinig aan onderhoud van het huis gedaan. Het salaris gaat op aan huur c.q. hypotheeklasten, eten, en sociale evenementen. Voor de rest blijft er nauwelijks iets over. Is waarschijnlijk ook niet belangrijk, dan gebruik je gewoon dagelijks de creditcard. De afbetaling zie je later wel weer. Daar zijn wij dan weer te nuchter voor.

Voor ons was de keuze van een woning derhalve vrij snel gemaakt. We wilden de geneugten van de stad het eerste jaar zeker blijven ervaren en niet op een uur rijden afstand in een afgelegen gebied vastzitten. Dus viel ons oog op een spiksplinter nieuw appartement boven een tandartspraktijk in ´Lane Cove´, op 10 minuten rijden van het centrum. Helaas waren we hierdoor wel genoodzaakt om nog zeker een kwart van onze meubels op te slaan, elders. Helaas voor Timo voorlopig geen speeltoestel, want we hebben alleen een balkon. Maar achteraf, zijn we heel tevreden met onze keuze, want we zijn in een vloek en een zucht in het centrum. Vaak met de trein of de snelbus, want de parkeertarieven liegen er niet om.

Het verkrijgen van een huurwoning verloopt hier uiteraard ook anders. De eigenaar oftewel landlord bepaalt aan de hand van de verkregen informatie, waaronder uiteraard het saldo op je bankrekening en de referenties die je opgeeft, of je de woning MAG huren. Onder referenties verstaat men hier, personen die hier in Australie wonen en jouw dus kennen. Men belt die betreffende personen daadwerkelijk op om het een en ander! te verifieren.
EN DAT MAG GEEN FAMILIE ZIJN! Erg lastig als je hier net 3 weken woont.
Dan wordt je ineens erg creatief! Maar uiteindelijk is het allemaal goed gekomen en wonen we hier inmiddels alweer 5 weken.
We trekken er in de weekenden veel op uit en plannen zoveel mogelijk dagtrips in, zodat we straks na een jaar een veel beter beeld hebben van de diverse wijken en wij wellicht makkelijker een beslissing kunnen nemen tav huren of kopen. Voorlopig zijn we daar niet al teveel mee bezig en concentreren wij ons vnl op de schitterende natuur en de prachtige stranden, waaraan Sydney en omgeving rijk is. Wij hebben voorlopig nog genoeg op de agenda staan en dat allemaal binnen een paar uur rijden vanaf Sydney.


Klik op de foto voor nog meer kijkgenot.

zondag 19 augustus 2007

Verhuizing

Op 23mei 2007 was het dan zover....... onze huisraad zou worden ingepakt en verscheept naar de andere kant van deze aardbol. Gelukkig hadden wij dit proces al eens eerder meegemaakt en wisten wij hoe hectisch de komende dagen zouden verlopen.

Aan onze planning kon het niet liggen, want wij zijn ruimschoots voor ons vertrek met de "grote schoonmaak" begonnen. Aangezien wij dit keer de verhuizing zelf moesten betalen, hebben wij zeer bewust gekeken welke spullen we wilden meenemen. Voor de 'overtollige' spullen was het niet zo moeilijk om een geschikt adres te vinden: het ging ofwel naar de buren of hun kinderen, c.q. kleinkinderen of het werd via marktplaats verkocht. Dit laatste was een goed alternatief om toch nog op korte termijn iets te kunnen verkopen. Al met al scheelde dat de nodige dozen (en Euro's) tijdens de verhuizing. Eigenlijk een uitstekend pressiemiddel om de zolder op te ruimen en er achter te komen, wat een mens zo al niet bewaard in de loop der jaren. Ik weet niet hoeveel dozen met boeken, uitreksels, rapporten etc. Ewald heeft gesorteerd (ik schat van de afgelopen 20 jaar)en zo weer een bijdrage heeft geleverd aan de 'Berghemse' papierophaaldienst. De laatste week kwamen zij in ieder geval niet voor niets!

Daarnaast had het verhuisbedrijf ons op het hart gedrukt dat men in Australie zeer oplettend was mbt de uiterlijke staat van de aangeleverde huisraad. Concreet hield dit in dat alles, maar dan ook alles zeer, zeer, overdreven schoon moest worden aangeleverd. Geen spatje modder (zeg maar rustig korreltjes zand!) op de fiets van Timo, alle tuinspullen moesten er eigenlijk weer uitzien als nieuw en alle voorwerpen van riet moesten wel 2x worden schoongemaakt. Van verveling dus geen sprake! Men is hier als de dood voor welke ziektes (lees: beestjes!)dan ook, die eventueel tijdens zo'n verhuizing zouden kunnen worden overgedragen. Dus laat men hier niets over aan toeval.

Al met al zijn deze 3 dagen prima verlopen en hebben wij met een goed ,maar toch raar (onderbuik)gevoel deze afgelopen 10 jaar in Berghem kunnen afsluiten.

Klik op de foto om het album te bekijken.