Dat Timo op 'Lane Cove Public School' is terechtgekomen is puur een kwestie geweest van; welke school ligt op redelijke rij-of loopafstand van 'ons huis', hoe snel kunnen wij hem inschrijven en welke officiele papieren moeten wij daarvoor overleggen! Verder waren er van onze kant geen overwegingen, aangezien de openbare basisscholen aan de North Shore Coast van Sydney goed staan aangeschreven. Nu een paar maanden later, blijkt maar weer eens hoe anders de mensen hier tegen het schoolsysteem aankijken en op grond daarvan een voor hen weloverwogen keuze maken.
Er werd mij de afgelopen weken herhaaldelijk gevraagd waarom wij voor deze school hadden gekozen! 'Natte vingerwerk', noemde ik het! Bij de meeste ouders gaat er een complete studie aan vooraf, (aan de hand van jaarlijks gepubliceerde resultatenlijsten) voordat een dergelijke definitieve keuze wordt gemaakt. Het gaat tenslotte om de toekomst van je kind en die kan hier niet VROEG GENOEG beginnen! De moeder van een van Timo's klasgenootjes vertelde mij dat zij hiervoor zelfs verhuisd zijn, aangezien deze school tot een van de betere openbare basisscholen van North Sydney behoort en zij ten zuiden van Sydney woonden. Ondenkbaar voor ons, want dan moet de kwaliteit heel erg te wensen overlaten, willen wij daarvoor verhuizen! De schoolkeuze is hier aan een aantal regels gebonden, waarvan de afstand 'woon-schoolverkeer' er een is, althans voor de openbare scholen ('State Schools'). Je wordt geacht binnen een bepaalde 'zone' te wonen, anders wordt je niet toegelaten. Verhuizen is dan meestal de enige optie en aangezien de huizenmarkt hier danig overspannen is, zijn dergelijke overwegingen al extreem belangrijk bij het toetreden tot de koop-cq. huurmarkt; kinderen of geen kinderen!! Dit is uiteraard niet van toepassing bij de prive-scholen. Hoe kan het ook anders; al woon je 50 km verderop. Het enige wat 'TELT' is: de datum van betaling! Wie haalt het in zijn hoofd om ouders met een jaarlijkse schoolbijdrage varierend tussen de AUD20.000-AUD50.000,- per kind te vertellen WAAR ze moeten gaan wonen! Maar het kan nog hilarischer; de keuze voor de beste 'High School' levert de meeste ouders behoorlijk wat nachtmerries op. Daarover later meer.
Wij waren in de eerste week van februari uitgenodigd voor een gezamenlijke ouderavond, waarbij er door een hele delegatie in vogelvlucht werd uitgelegd HOE het schoolsysteem werkt; althans voor de beginnelingen in :'KINDY'(Kindergarten). Na afloop keken Ewald en ik elkaar enigszins verwarrend aan . Ik zei: "Als het leertempo net zo snel verloopt, als deze hele presentatie-avond, dan eet ik een bezem als Timo aan het einde van het 1e kwartaal nog niet kan lezen en schrijven!" Gelukkig staan alle tuinartikelen opgeslagen in een loods, desalniettemin zijn wij verbijsterd over de resultaten. Het schoolsysteem is verdeeld in een aantal kerntaken zoals : lees- en schrijfvaardigheden, spreekvaardigheden, sport-en spelactiviteiten, wetenschap (opdrachten), computervaardigheden, drama (bestaat er volgens ons al genoeg in het dagelijks leven!) en sociale omgangsvormen. Zo hebben ze vaste dagen voor een bezoek aan de bibliotheek, wetenschap, computerles, sport en spreken in het openbaar. Daarnaast wordt er dagelijks geoefend mbt lezen en schrijven en krijgen de kids in het kader van het 'Home Reading Programme' dagelijks een boekje mee naar huis, waarmee het lezen wordt geoefend en dat gaat in een strak tempo! Leren lezen is vooral gebaseerd op woordherkenning (stampen!) en niet op het spellend leren lezen, wat gebruikelijk is in Nederland. Dat volgt hier een jaar later. Om het competitieverband al vroeg te stimuleren zijn de kinderen voor sport in 5 groepen (iedere groep draagt een andere kleur T-shirt) verdeeld en kunnen zij onderling de strijd aangaan. Die 'strijd' wordt alleen maar uitgebreider naarmate ze ouder worden, want zo zijn er competitie-verbanden op het gebied van zwemmen (ook met andere scholen), spelling, wetenschap, schaken en spreken in het openbaar! Competitie is gezond, maar met mate! Dus gaan wij niet mee in al die voor-en na-schoolse activiteiten zoals: muziek, toneel, tennislessen, voetbal, cricket, judo en nog veel meer(nog afgezien van het prijskaartje!). Timo is aan het einde van de week behoorlijk moe en er moet ook nog ruimte zijn om te relaxen en niets te hoeven met 5 jaar;de rest komt vanzelf, mondjesmaat!
Al die activiteiten zouden niet uitgevoerd kunnen worden zonder vrijwilligers. Het bestaansrecht van de school is hier vnl. afhankelijk van. De overheidsbijdrage voor 'State Schools' is minimaal. Na de algemene ouderavond en de ontvangst van de ontelbare A-4tjes, viel mijn blik op de bijlage: "How can Parents help out at School and the smooth running of it can only be ensured if WE have enough volunteers to help out"! Duidelijker kan niet! Een bijdrage leveren op welke manier dan ook aan de maatschappij, zit zo sterk ingeburgerd bij de 'Aussies', dat het niet uitmaakt of je full-time werkt of niet. Je neemt er aan deel, ook ONDER werktijd. Daar moesten wij even aan wennen. Er bestaat een overkoepelend orgaan, genaamd: 'The P&C committee' (Parents and Council), die weer onderverdeeld is in diverse commissies; zoals kantine, muziek, voetbal, volleybal.,schoolnieuws, milieu, algemeen onderhoud, uniformwinkel, klasactiviteiten en alle sponsoring voor goede doelen. Zo draagt iedereen zijn steentje bij en leer je heel veel mensen kennen. Erg handig, vooral als je op zoek bent naar een klusjesman of een oppas! Timo vindt het natuurlijk reuze 'cool' als hij in de kantine zelf wat mag kopen en vooral als ik er op vaste dagen help met de voorbereidingen van alle maaltijden. Het smaakt ook nog!
Over het geheel genomen hebben wij een goede indruk van de toegepaste onderwijs-methoden op deze school en kan Timo nog de nodige jaartjes experimenteren. Dat verandert zodra de keuze moet worden gemaakt voor het vervolgonderwijs: 'High School'! Er heerst grote stress rondom het uitzoeken van de juiste middelbare school bij Australiers. Hier worden nl. de netwerken voor later gevormd. Aangezien dit land een 'networking society' is, vindt een Australier het al snel vreemd als je je kinderen naar een public high school stuurt: "Je moet je kinderen toch de beste kansen geven" is hun devies. Veel public high schools zijn echter net zo goed en soms academisch gezien zelfs beter. Dat bleek maar weer eens uit een onlangs verschenen landelijk rapport over de prestaties van afgestudeerde public high school studenten op universiteiten. Waarschijnlijk heeft dat grotendeels te maken met de 'down to earth' mentaliteit van deze studenten. Private schools hebben vaak meer sportfaciliteiten (topkwaliteit), kleinere klassen, beter betaalde leerkrachten (dat zegt echter niets over het niveau!), excursies naar het buitenland en alle benodigde financiele middelen; die niet alleen afkomstig zijn van de ouders, maar ook dmv sponsoring van bedrijven. Maar daar hangt een aardig prijskaartje aan vast. Er zijn ook selective high schools, waarvoor je toelatingsexamen moet doen op diverse gebieden: Academical, Performing Arts, Sport, Techno-logy and Agriculture. En die wachtlijsten, selectieprocedures en aanverwante stressfactoren beginnen hier aardig vroeg; vanaf year 5-6 (9, 10 jaar) beginnen de introductieavonden al, zodat de meeste ouders vroegtijdig kunnen nadenken over het feit of ze hun 'mortgage' binnen afzienbare tijd gaan aflossen, of er toch nog maar een paar ton bovenop doen. (de welgestelden even daargelaten) Je hoeft je natuurlijk niet helemaal weg te cijferen in het kader van de 'perfecte opvoeding'! Zo vroeg (neen, niet dezelfde) de moeder van een van Timo's klasgenootjes onlangs aan mij welke keuze wij gemaakt hadden ten aanzien van Timo's vervolgopleiding, zeker in het kader van de aansluiting op een toekomstige universiteit. Ik moest even slikken en zei dat wij ons eerst wilden concentreren op het algehele welzijn van onze zoon (hij is pas 3 jaar uit de luiers!) en dan van jaar tot jaar zouden bekijken hoe zijn leerprestaties zijn. Tenslotte kun je hier als 'Bricklayer'! (metselaar), electricien en alleswetende klusjesman heel veel geld verdienen en die optie laten wij graag open. (reaktie van haar kant: "Hmmmmmm....... ofcourse!!!!! you never know".)
END OF STORY!
Klik op de foto voor het album.
