Na een half jaar 'ínwerken' bij zijn nieuwe werkgever 'Oracle' vond Ewald het de hoogste tijd voor vakantie en aangezien Timo tegelijkertijd zijn 2e kwartaal op school had afgesloten en ook HIJ duidelijk aan een weekje 'luieren' (moeilijk begrip!) toe was, hadden wij het plan opgevat om naar de 'Snowy Mountains' te gaan. Deze bergketen in New South Wales ligt op een 6 uur rijden afstand van Sydney in het 'Kosciuszko National Park'. (max. hoogte 2000 meter) Met een beetje geluk van 'boven' (dat moest wel lukken met de PAUS in aantocht voor World Youth Day!) zouden we in die week wellicht na 7 jaar weer eens de latten kunnen onderbinden. Maar aangezien de temperaturen in de bergen in de afgelopen weken boven het vriespunt lagen, hadden wij onze hoop daar niet al te zeer op gericht. Onze aandacht ging voornamelijk uit naar het plaatselijke tropische (30 graden C.) zwembad, de cafe's (warme chocolademelk en gluhwein), wandelen en de onvermijdelijke favoriete spelletjeskist van Timo.
Maar bij aankomst in 'Thredbo' lag er redelijk wat sneeuw en de voorspellingen voor de rest van de week waren gunstig. 'Thredbo' heeft de afgelopen jaren behoorlijk geinvesteerd in sneeuwkanonnen, om zo de 'winterperiode' te rekken, maar het aanhoudende dilemma blijft toch wel de relatief hoge temperatuur. Ook daar kunnen al die sneeuwkannonen niet altijd tegenop!
We hebben alle weerstypen in die ene week gehad; van aanhoudende regen, sneeuwstormen, voorjaarszon tot aan ijskoude wind.
Niet alleen voor Timo een unieke ervaring om het skien uit te proberen, ook voor ons bleef het een rare gewaarwording om in dit extreem droge continent daadwerkelijk te kunnen skien temidden van eucalyptusbomen. En ik moet zeggen....... oude herinneringen kwamen direkt naar boven en dat voelde goed. Het hotel 'Candlelight lodge', waar we die week verbleven, was daar deels 'schuld' aan! Een kleinschalig 'Oostenrijks' pension voorzien van een bar met open haard, waar je voor-en na afloop van het diner heerlijk kunt borrelen en tevens de kids kunt zoet-houden met spelletjes. Na een hele dag actief buiten, is dat uiteraard geen straf! Timo heeft zijn eerste ski-lessen in de middag gehad, zodat wij gezamenlijk s'ochtends konden oefenen en dat ging hem goed af. Hij wilde alleen maar naar de les, zodat hij ook kon leren 'jumpen', waarop wij hem toch echt moesten duidelijk maken, dat het allemaal begint met leren remmen; oftwel in Áussie'taal; making the 'Pizza'-move! Nou, na 2 middagen had hij het wel gehad met het oefenen op een mat onder aan de piste en wilde hij graag 'hogerop'! Dat is kinderen eigen, zullen we maar zeggen; het kan ze niet snel genoeg gaan. Aan het einde van de week kon hij eindelijk met de ski-instructeur in de lift, de heuvel af gaan en ook dat ging hem soms niet snel genoeg. Ángst is een slechte raadgever'; maar in dit geval niet voor kinderen! Die zien geen gevaar,
hoeven zich gelukkig nog niet bezig te houden met begrippen als: 'hypotheek', 'levens-verzekering''etc. en gaan derhalve in spreid stand in volle vaart zo snel mogelijk naar beneden. We hebben die week toch de nodige ongelukken gezien en gingen als van'ouds' een stukje trager.
Wellicht volgend jaar raadzaam om een paar uur les te nemen en onze 'techniek' (het maakt niet uit HOE, als je maar heelhuids de berg afkomt) bij te schaven en zo wellicht de krampen van het 'Pizza-skien' te verminderen. Al met al is het ons reuze meegevallen, aangezien we totaal niet wisten wat we zouden aantreffen. Sneeuw of geen sneeuw, het gebied is bijzonder mooi en uitgestrekt en je kunt onder begeleiding van een gids diverse wandel-(hutten)tochten maken.Ofschoon je via een treinverbinding naar een ander gebied; genaamd 'Perisher Blue' kunt gaan, blijkt bij navraag aan de hotelmanager, dat ze de gebieden liever gescheiden willen houden ivm 'groot-schaligheid'. Geen hoogbouw, geen massa; kleinschalige appartementen en vnl. laagbouw.
Aangezien het aantal pistes beperkt is, zitten wij liever niet te wachten op lange wachttijden bij de liften en zeker niet als de wind je om de oren giert. Maar dat viel reuze mee, alleen tijdens lunchtijd ben je niet altijd van een stoel verzekerd in de 'berghutten'. Ook dat geeft niet, aangezien Timo's ski-les begint met een stevige (gezonde) lunch om 12.00uur s-'middags, eten wij gewoon iets later, waardoor we niet tegelijkertijd met de 'massa' voor de lift moeten aansluiten. Overal is een oplossing voor! We hebben genoten van een heerlijke week buiten en willen wellicht volgend jaar het andere gebied proberen, wit of groen; dat maakt niet uit!
Voor het album klik op de foto.
