Timo's beproevingen in year 1.

Timo heeft de eerste helft van 'year 1' er alweer op zitten en dat was beduidend anders dan vorig jaar in 'Kindy'. De omschakeling is bijzonder groot, aangezien de kinderen vanaf nu echt niet meer 'bemoederd' worden, maar als kleine zelfstandigen worden gezien, die hun verplichtingen zeer serieus dienen uit te voeren. Op de eerste dag na de grote vakantie, krijgen de kinderen te horen in welke klas ze worden ingedeeld en dat brengt voor veel ouders hier de nodige frustraties met zich mee. Onwetend met dit fenomeen wacht ik ontspannen af en laat het gewoon op mij afkomen. Elk kind heeft in het voorafgaande jaar een lijstje samengesteld met 3 namen van kinderen, waarmee zoveel mogelijk rekening wordt gehouden bij de nieuwe indelingen. Maar de grote hamvraag blijft natuurlijk: "Welke juf/meester krijg ik"! Achteraf (en dat is altijd zo!) begrijp ik de ophef en onzekerheid!
Timo heeft het getroffen met zijn klasgenootjes (in totaal 8 kids van vorig jaar), maar 'iets' minder met zijn nieuwe juf; "Mrs. Sullivan". Zij is van Chinese afkomst, tegen de pensioengerechtigde leeftijd, aan 1 oor doof (derhalve staat haar stemvolume constant op "10" ), legt alles maar 1 keer uit (zelfs voor volwassenen blijft luisteren een moeilijk begrip!) en verwacht dat deze 6-en 7-jarige spruiten alles direct toepassen. Op de eerste ouderavond heeft ze uitgelegd dat het 'kinderstadium' nu definitief voorbij is. 'Kindy' (oftewel kleuterschool in Nederland) is verleden tijd en vanaf 'year 1' is het echt : 'bloed, zweet en tranen' geblazen.
Op dat laatste hoefde ik niet lang te wachten, want in de eerste week was het meteen goed raak en kon ik (on)gedwongen met haar kennismaken. Dat was voor mij de aanleiding om een van de klassemoeders te worden en de vinger aan de pols te houden, anders zag ik de rest van Timo's schooljaar somber in. De eerste paar weken verliepen moeizaam en ging Timo niet echt opgewekt naar school, maar gaandeweg veranderde dat gelukkig, wellicht mede door een 'verhelderend' gesprek tussen mij en juf Sullivan, waarin ik duidelijk te kennen gaf dat ik andere verwachtingen had van de schoolprestaties dan ZIJ. Uiteindelijk kwam de lat iets lager te liggen en waren beide partijen tevreden. Juf 'Mary' schreeuwt nog net zo hard als voorheen, maar Timo heeft inmiddels van zijn vriendinnetje 'Monique' geleerd dat je selectief moet luisteren! Gewoon denken aan mooie vakantiemomenten of de goals die je tijdens voetballen hebt gescoord, met een beetje BLA,BLA,BLA (als ze weer eens schreeuwt) van haar kant. Komt de rest vanzelf goed. Inderdaad, het effect was positief merkbaar, want als ik met regelmaat vraag hoe de dag is verlopen, trekt hij zijn schouders op en zegt: "Gaat wel, gelukkig is zij mijn moeder niet"! Kleine jongentjes worden groot.
Het aantal uren Engels is zoveel, dat de Nederlandse zinnen al een verbastering opleveren.
Lezen is geen probleem, maar spreken gaat al niet meer vlekkeloos. De juf op de Nederlandse school vertelde mij onlangs dat Timo al Engelse antwoorden gaf en dat is natuurlijk niet de bedoeling. Aangezien wij 'thuis' volhardend Nederlands spreken, gaan de zinnen met de nodige correcties gepaard. Wat voor ons niet meer is weggelegd, is voor Timo een koud kunstje: hij denkt en spreekt in het Engels. Nou maar hopen dat opa Wiel, als wij in Nederland zijn, hier nog een touw aan kan vastknopen, aangezien ik anders voor tolk moet optreden.
Al met al heeft Timo de eerste helft van dit schooljaar goed doorlopen; hij leest junior-boekjes, zet al aardig wat Engelse zinnen op papier en heeft duidelijk aanleg voor cijfers, want ook dit jaar kreeg hij een certificaat voor 'Maths' uitgereikt. Juf 'Mary' keek tijdens die speciale 'Honour-Assembly' met een schuin oog naar mij; of zij wilde zeggen: "met hard werken kom je een heel eind", waarbij ik dacht: BLA, BLA, BLA!
Dus een kleine rustpauze tussendoor kon zeker geen kwaad en aangezien het tegenwoordig vooral draait om WIE je kent, had ik een leuk voorstel in gedachten. De grootouders van een van Timo's vriendjes zijn de trotse eigenaars van een leuke, typisch Australische vakantiewoning (ook wel 'shed' of schuur genoemd) in 'Diamond Beach', zo'n 4 uur rijden ten noorden van Sydney. Aangezien wij niet al te ver weg wilden in deze schoolvakantie, vroeg ik 'Kate' of wij dit konden huren. Aangezien niemand in haar familie daar in deze vakantie wilde verblijven. was dat geen enkel probleem. Zo gezegd, zo gedaan. Als Australiers het hebben over een 'shed' moet je niet al teveel verwachten, dat bleek bij aankomst echter reuze mee te vallen. Een hemelsblauwe (de keuze voor deze kleur past bij de familienaam : 'Blue') houten vakantiewoning, die na een grondige inspectie ook nog over een behoorlijke (sterke) drankvoorraad beschikte. Uiteraard zijn wij daar maar niet aan begonnen, maar daar kun je je gedurende de wintermaanden goed aan opwarmen, want zonder centrale verwarming of gashaard is het er s'avonds en s'ochtends steenkoud. Gelukkig hebben wij een aantal zonnige dagen gehad en hebben wij de nodige 'beach- en bushwalks' gedaan, gevist (Timo heeft zijn eigen uitzet) en heerlijk geluierd. Bij terugkomst vertelde ik 'Kate' dat dit voor herhaling vatbaar was en zoals gewoonlijk reageerde zij enthousiast: no worries, anytime!

Paasvakantie in Perth!

Peter en Ellen, een Nederlands stel die ruim 1 jaar voor ons naar Australie zijn verhuisd, hebben ons een aantal dagen behoorlijk in de watten gelegd. Voor Ewald was dit een heerlijke, maar tekorte onderbreking en zelfs voor Timo kon het niet lang genoeg duren. Peter en Ellen wonen niet direkt naast de deur, maar op een (vlieg)afstand van een kleine 5 uur; vergelijkbaar met de afstand Nederland- Canarische eilanden, dus was de schoolvakantie van Timo een prima aanleiding om hen en wat 'nieuwe' familieleden van de 'Dierx'-clan te bezoeken. Een collega van Ewald vroeg zich af waarom wij er niet naar toe reden, want de verschillende landschappen onderweg zouden adembenemend mooi zijn. Tja, met een 5-daagse werkonderbreking zouden wij onze eindbe-stemming niet eens bereiken, laat staan vrienden en familie zien. Neen, dat is een prachtig reisplan, wellicht iets voor het pensionada-tijdperk. Vliegen had toch onze voorkeur.
Aangezien Ewald inmiddels al aardig wat (vlieg)punten bij elkaar had gesprokkeld, vlogen vader en zoonlief voor een koopje via een omweg en konden zij het niet nalaten mij even te bellen vanaf de barkruk van de Qantas business class lounge, waar beiden in een 'vurig' denkspel waren verwikkeld! Ik daarentegen, heb rustig kunnen genieten van de nieuwste thriller van 'James Patterson' en stond, voordat ik er erg in had, weer met beide benen op de grond; maar dan wel 5000km verwijderd van Sydney.
Aangezien Peter op het moment even 'verlost' is van zijn 5 daagse werkverplichting, kwam hij ons ophalen in zijn prachtige limousine; een blinkende zwarte Chrysler en als troste eigenaar beschik je dan natuurlijk over je eigen kentekenplaat: 'PerthPete'!
Na een korte rondleiding door hun nieuwe huis, konden wij uitgebreid bijkletsen, want met 2 uur tijdverschil kon Timo s'avonds zijn ogen niet meer openhouden en was een 'vreemd bed' totaal geen punt van discussie. Peter en Ellen wonen inmiddels 3 jaar in Perth en hebben hun draai hier duidelijk gevonden. Wij hadden niets gepland en lieten de dagindeling voor wat het was.
In de ochtend uitgebreid ontbijten met overheerlijke koffie, want daar zijn die 2 inmiddels aardig in gespecialiseerd (op hun weblog wordt er in bijna iedere colum wel iets over 'koffie vermeld'!) en daarna even op naar de speciaal ingerichte 'gamesroom', waar Timo zich helemaal kan uitleven op de verschillende racecircuits van Daytona, Tokyo etc. Je moet wel tegen een stootje kunnen, want hoe meer de snelheid wordt opgevoerd, hoe harder de console in je handen gaat trillen en dan heb ik het nog niet over de uitvoering zelf. Het apparaat is zo gevoelig dat je nauwelijks de knoppen hoeft te bedienen, of je zorgt al voor de nodige opwinding! Mijn zoon heeft hier aanleg voor, want hij slaat Peter (even voor de duidelijkheid: iemand die hier al de nodige uurtjes aan heeft gespendeerd) tot 2 maal toe net op de valreep! Ik heb het natuurlijk ook geprobeerd, want dat ga ik zeker niet uit de weg, maar ik haal de eindstreep niet eens en wordt er letterlijk duizelig en misselijk van. Professioneel spel dus! Timo heeft dat weekend een nieuwe vriend erbij en als wij nu de naam 'Peter' vermelden, dan is iedere uitleg overbodig.

Uiteraard hebben wij ook iets van de omgeving opgesnoven en dan blijkt maar weer eens dat ook Perth over prachtige, kilometers lange stranden beschikt en dat er hier in de afgelopen 3 jaar beduidend meer gebouwd is dan in Sydney en omstreken. Het is ook veel vlakker, waardoor je hier 'echt' kunt fietsen en niet eerst met de auto naar een park moet rijden om de fiets te gebruiken. Op weg naar de gezellige badplaats: 'Scarborough' kijken wij onze ogen uit, want het zijn alleen maar nieuwbouwwijken, die wij passeren en dat heeft duidelijk met de mijnbouw te maken. Volgens Ewald is de hele westkust van Australie een grote mijnbouw-put en in kaart gebracht levert dat een aaneenschakeling van zwarte stippen op;oftwel het 'zwarte goud'! Al die mensen moeten wel ergens wonen en vandaar die explosieve aanwas. Peter en Ellen hebben eveneens een aardig optrekje en met al die jaarlijkse zonuren (het was hier met de Pasen gemiddeld 30graden en dan spreek ik over de herfst) is een zwembad geen overbodige luxe. Aangezien zij na hun wekelijkse dansavonden nog graag even wat verkoeling zoeken, kunnen zij een duik nemen in hun eigen 'tobbe'. Alhoewel, het water (met de plaatsing van zonnekollektoren op de overkapping) tijdens dat weekend een temperatuur bereikt van 31 graden, weet ik niet of je nog van een verfrissende duik kunt spreken. Voor ons maakt dat niet uit, want die temperaturen voeren ons automatisch terug naar ons verblijf in Maleisie; daar was het niet anders. Wij spetteren vrolijk rond en zeggen zelfs geen neen, tegen een dampende cappuchino!
Op zondag nemen we afscheid van hen met het uitdrukkelijke verzoek om Perth voor een paar dagen in te ruilen voor Sydney en dat wordt uiteraard genoteerd. (op de agenda)

Paaszondag vieren wij gezamenlijk met familie van mijn vader; Oom Dick (tante An is een paar jaar geleden overleden) en zijn kinderen en kleinkinderen. Tijdens onze vakantie in Australie in 2006, heb ik mijn 2 nichten 'Marianne'en 'Leanne' weer eens kunnen begroeten en sindsdien hebben wij regelmatig contact met elkaar. Zo ontmoeten wij elkaar die middag in het bekende 'Kingspark' en genieten we van een uitgebreide bbq-lunch met bier en bubbels, want het is ook die dag 'hot'. Er worden over en weer chocolade hazen uitgedeeld, die geen al te hoge levensverwachting hebben, aangezien ze anders langzaam maar zeker wegsmelten. Smullen maar en het opgeblazen gevoel nemen we wel voor lief. Ik heb de nodige zakken drop meegenomen, waar de familie dol op is, met uitzondering van 'Ian', 'Marianne's' man, maar die heeft ook geen "Nederlands bloed"!
Timo vermaakt zich bijzonder goed, want hij krijgt zijn eerste vaardigheden bijgebracht in cricket en mag er naar hartelust op los slaan!
De laatste 2 nachten verblijven wij in een hotel in de stad, waardoor we maandag nog tijd hebben om de omgeving van Perth te verkennen. We besluiten een boottocht te nemen naar 'Fremantle', een plaats die ligt aan de monding van de rivier 'the Swan' en de Índische Oceaan' en bezoeken hier het museum, waar een tentoonstelling is over de VOC-periode en 4 Nederlandse schepen die voor de kust van Perth zijn gezonken. Zo ver van huis iets leren over je land van herkomst is eigenaardig. Het blijkt maar weer eens dat Nederlanders toen al reislustig en ondernemend waren en voor die tijd zonder al die technologische snufjes, was dat behoorlijk knap en gewaagd.
Onze vakantie is voorbijgevlogen en was zoals altijd bijzonder aangenaam, maar te kort. "Geduld is een schone zaak, mijn zoon", is een lijfspreuk van Ewald, als het Timo niet snel genoeg kan gaan. Dus rest ons niet anders dan te wachten op de volgende V...............!

Klik voor het foto-album op bovenstaande foto.

Zomervakantie in eigen land!

Na een jaar van hard werken was het dan zover voor Ewald; zijn eerste zomervakantie in Australie. Met maar 4 weken toegestaan luieren op jaarbasis, kon hij nu ook 2 weken officieel met de beentjes omhoog en waar........... ? Aangezien zijn ega vorig jaar reeds in de ban was geraakt van een bekend reisprogramma en inmiddels een map heeft aangelegd met diverse exotische en idyllische bestemmingen, was de keus al snel gemaakt. Volgens mijn man moet je altijd iets in het vooruitzicht hebben en een doel om naar te streven; dus de lijst is inmiddels aardig lang en wordt er meer bij- dan afgeschreven! Een midweek in de 'Kangaroo Valley', gevolgd door een week aan het strand in 'Jervis Bay' en dat op nog geen 3 uur rijden ten zuiden van Sydney.
Voor Timo was het eveneens een fijne onderbreking, want 6 weken alleen maar thuis, wetende dat je 'mates from school' ook op vakantie zijn, is ook niet alles.
De 'Kangaroo Valley' is een prachtig, heuvelachtig bosrijk gebied, dat soms doet denken aan Zuid-Engeland. Zo dicht bij Sydney, waan je je direkt in een ander land.
Ik had nav het bovengenoemde reisprogramma voor deze midweek een huis geboekt : 'The Drawing rooms of Berry' en de naam had niet toepasselijker kunnen zijn. Het uitzicht vanaf dit stukje landgoed met maar 3 huizen, was grandioos. De eigenaars hebben het zelf ontworpen c.q. vervaardigd en eenmaal op tv verschenen, liepen de boekingen storm.
Mooie houten huizen, met veel glaspartijen (en dus natuurlijk daglicht) en hoge plafonds waardoor alles nog ruimtelijker leek van binnen. Vanaf de slaapkamer op de bovenste verdieping keek je direkt op de bergketen en zeker in de vroege ochtend, wanneer alles was omhuld door de dauw, was het spectaculair. Gewapend met een kop koffie, zaten we in alle vroegte op de veranda te genieten van de immense stilte, voordat onze 'Joris Driepinter' weer eens begon te commanderen dat zijn maag aan het knorren was en hij zijn favoriete dvd met alle plezier voor de 100e keer wilde (her)zien. Ieder geniet op zijn/haar beurt en op vakantie is de tolerantiegrens wat hoger dan normaal. De eerste avond sliep ik erg onrustig (Ewald eveneens, want die kreeg bij elk geluid van mij een por) en moest ik meteen weer denken aan ons eerste huis in Geijsteren, dat grensde aan de bosrand. Wanneer wij gingen slapen kwamen de andere (mede)bewoners in actie en dat was s'ochtends overduidelijk. Een behoorlijke drol lag precies op het midden van de oprit, achter onze auto en zo passeerde het dierenrijk in onze gedachten. Voor onze gemoedsrust, wilden wij daar het fijne van weten en bij navraag aan de eigenaar bleek het een wombat te zijn. Een buideldier, dat er uitziet als een kruising tussen een beertje en een das en 70 tot 120 centimeter lang wordt en 25 tot 40 kilogram kan wegen. Aangezien ze voornamelijk s' nachts op zoek gaan naar voedsel en bekend staan om hun metersdiepe gangenstelsel, wisten wij in ieder geval waar al die 'onrust' vandaan kwam en konden wij dit vraagstuk loslaten!
Voor het overige vertier waren wij aangewezen op 'Seven Miles' beach, kanoen (waar dit gebied om bekend staat) en het op 5 minuten rijden historische plaatsje 'Berry'. Antieke shops, voldoende koffie-en eetgelegenheden en natuurlijk 1 grote pub in het midden van het dorp, dat tevens dienst doet als hotel, VVV en sociale bemiddeling voor elke leeftijdsgroep. Elke avond tref je er een ander publiek en dan is het daar natuurlijk veel gezelliger dan thuis! Aangezien wij vorig jaar hier naar het bekende waterparadijs 'Jamberoo' waren geweest, konden wij ook dit jaar de verleiding niet weerstaan! Met een temperatuur van 30+ zagen wij wandelen niet zo zitten en trokken wij gewapend met muggen- en vliegenspray op naar het overvolle waterpretpark. Het is tenslotte kindervakantie. Timo kon er niet genoeg van krijgen en wij waren na afloop dan ook helemaal los geweekt en konden er weer 1 jaar tegen! Voor een kijkje achter de schermen zie: http://www. jamberoo.net.
De overige week verbleven wij in een huisje op de camping in 'Huskinsson'; direct aan zee. De baai: 'Jervis Bay', waaraan 'Huskinsson' ligt is qua grootte vergelijkbaar met de provincie Utrecht en dat geeft een ieder de gelegenheid om telkens een ander strand op te zoeken.
Zo heeft 'Hyams Beach' (op 15 minuten rijden van Huskinssons) een van de witste stranden van Australie en heeft het 'Booderoo National Park' diverse kampeergelegenheden voor de echte beachliefhebbers en ontelbare baaien. Maar uiteindelijk vindt je er altijd iets van je gading.
Aangezien de temperaturen aardig begonnen op te lopen, besloten ook wij onze dagindeling aan te passen en iets vroeger op te staan. Om 07.00uur s'ochtends liepen wij al langs het strand of maakten wij onze kilometers te voet naar een volgend dorp (Timo natuurlijk op zijn step!) en begonnen wij bij terugkomst pas uitgebreid aan het ontbijt; gevolgd door een frisse duik in zee, waarna de 'siesta' om een uur of 2 zijn intrede deed. (onze zoon uitgezonderd, want die moest zijn computervaardigheden op peil zien te houden!)
Voordat wij er erg in hadden, was de vakantie alweer ten einde en konden wij de terugreis hervatten. Het blijft een cliche, maar ik kan niet anders zeggen dan dat ook deze bestemming voor herhaling vatbaar blijft; een ideale weekend-spot!


Voor het album klik op de foto.

Kerstperikelen en Oudejaarsavond 2008/2009.

Net zoals in Nederland, is ook hier eind october duidelijk merkbaar dat "Kerst" nadert.
Niet alleen beginnen de meeste winkeliers zich op te maken voor deze speciale happening (want dat is het hier bij uitstek!) en krijgen de winkelcentra een totaal ander aangezicht (wat voor ons nog steeds vreemd aanvoelt bij subtropische temperaturen), ook de mensen zelf gaan met een hogere versnelling de laatste weken voor deze belangrijke familiaire feestdagen tegemoet.
Kerst wordt hier met zo'n uitbundigheid gevierd (1e Kerst bij familie/vrienden en 'Boxing Day'; 2e Kerst op het strand c.q. in het park) dat dit niet alleen beperkt blijft tot de prive-sector. Ook het bedrijfsleven, scholen en verenigingen nemen er uitgebreid aan deel. Je vraagt je wel eens af of deze jaarlijkse viering van 'het licht' echt maar 2 dagen in beslag neemt, want vanaf half november worden er in hartje centrum de bloemetjes aardig buiten gezet en in stijl wel te verstaan: glitter, lang, kort, pikant, zwart-wit! etc.
Dit voorrecht is niet alleen weggelegd voor de witte boorden, die op deze avonden genieten van een glaasje bubbels vanaf 'waterfront' of 'seaview' locaties, ook de overige deelnemers aan het arbeidsproces (incl. VRIJWILLIGERS= moi) slaan hun jaarlijkse kerstborrels zelden over. (Economische crisis of niet!) Zo heeft Timo's school diverse actieve afdelingen van de P&C (Parents & Council) commissie, die elk hun eigen kerstborrel organiseren en indien je je in het afgelopen jaar verdienstelijk hebt gemaakt voor een of meerdere projecten belanden de uitnodigingen dus automatisch in je mailbox. De meeste mensen zijn hier dan ook al moe (lees: feestmoe), voordat het eigenlijke Kerst-spectakel nog moet beginnen. Inmiddels is ons wel duidelijk dat 'neen' zeggen of 'keuzes maken' moeilijk uitvoerbaar blijkt voor de gemiddelde Australier.
En dan heb ik het nog niet gehad over de 'mega-uitverkoop', die officieel van start gaat op 'Boxing-Day'; 26 december. Bedrijven als 'Meyer' en 'David-Jones' (Ned. versies van de Bijenkorf) gaan jaarlijks de strijd met elkaar aan wie als eerste op deze dag de deuren kan openen voor het gretig graaiende publiek om zoveel mogelijk koopjes bij elkaar te sprokkelen. 'Meyer' mocht als eerste om 05.00uur s'ochtends de kassa's laten rinkelen, gevolgd door 'David Jones' 1 uur later! Beide bedrijven bleven tot middernacht open om zo hun omzetcijfers voor het einde van het jaar nog enigszins op te krikken. Kuddegedrag blijft een menselijk fenomeen, want iedereen is toch op zoek naar die ene spectaculaire aankoop van bv. een AUS2000,- 'Dolce en Gabana' broek, die nu nog maar AUD80,- kost! Aziaten zijn hier dol op, want uiterlijke vertoon vertaalt zich automatisch in financiele rijkdom en dat lieten de beelden s'avonds op T.V. in volle glorie zien. Wat jammer dat het die dag nu net niet regende, anders zouden wij wel eens in de verleiding kunnen worden gebracht, niet waar!
Wij hebben 1e Kerstdag gezamenlijk doorgebracht, net zoals vorig jaar, bij Marc en Gina; die inmiddels in hun nieuwe stulpje in 'Hamlyn Terrace' aan de Central Coast' wonen. Hun vrienden Peter en Marleen en kids (woonachtig in 'Maitland' in de 'Hunter Valley') waren ook van de partij. Peter staat bekend om zijn brouwkunsten (in de direkte omgeving) en komt die dag met een gevarieerde lading alcohol aanzetten. Een echt Kerstgebaar zullen we maar zeggen. Gin, Jenever, Whisky, Tia Maria, Cointreaux en diverse soorten bier niet te vergeten. Zijn hobby neemt inmiddels grotere vormen aan en dus worden Marc en Gina regelmatig (vervelend ja) voorzien van o.a. nieuwe likeur! Marc en Ewald waren die dag proefkonijn en konden bij het afleggen van diverse testen een Kerst-special winnen: T-shirt met opschrift (zie foto op het overzicht). Voor de kinderen had Marleen nog een speurtocht in elkaar gezet, waar ook wij aan moesten deelnemen en met een beetje alcohol en 27graden ging dat iets minder stroef.
Helaas hebben wij niet tot in de late uurtjes kunnen proeven, want we wilden de volgende dag vroeg (en nuchter!) vertrekken om alsnog een mooie plaats te kunnen bemachtigen voor de 'Sydney-Hobart zeilrace. Het weer had niet beter kunnen zijn, zowel voor de bemanning als de toeschouwers; alweer 27 graden, lichte bries en strakke blauwe hemel.
Het blijft een spektakel om deze officiele wedstrijdboten, omringd door een paar honderd plezierboten, te zien vertrekken en dat dit niet altijd zonder risiko's verloopt, blijkt al na een dag als er een reddingsoperatie wordt uitgevoerd, waarbij de bemanningsleden van 1 zeilboot na een nog onverklaarbare aanvaring worden gered. Helaas pech voor de wedstrijdboot, want die zinkt. 'Wild Oats XI' won voor de 4e achtereenvolgende keer deze race en de eigenaar van deze AUD10.000.000 varende 'beauty' was zichtbaar apetrots.
Oudejaarsavond hebben wij met een aantal vrienden bij Barbara en Daniel, een Zwitsers stel van Timo's school gevierd en aangezien de temperaturen tegen de 30 graden liepen, was een verkoelende duik in hun zwembad niet onaangenaam. Tegen 19.00uur ging de BBQ aan en konden de door ieder klaargemaakte gerechten tevens op tafel. Geen oliebollen, wafels, strikken, gluhwein; maar steak, zalm, kip en worstjes en de nationale drank in een grote bak met heeeeeeel, veeeeeel ijs. Om 20.30 uur liepen wij gezamenlijk, de kinderen natuurlijk uitgelaten voorop, richting de exclusieve prive High School van 'Riverview', vanwaar wij (kosteloos!) konden genieten van het kindervuurwerk. Ewald en Daniel konden het toch niet laten en wilden alsnog een poging wagen om het middernachtvuurwerk, wat in het teken van 'thunder and lightning' stond, van dichtbij te zien en zijn met 2 hele flesjes bier! richting stad gereden. Wij hebben hier ook van kunnen genieten, alleen 'iets minder' spectaculair op TV.; ''kippevel' was het antwoord van Ewald bij terugkomst en daar konden wij ons helemaal in vinden! Nu maar afwachten wat 2009 voor ons allen in petto heeft; maar 1 ding staat vast: turbulent en zeker niet saai!